8 yaşını doldurmuş bir tanesine sahip olduğum daha doğrusu arkadaşlık ettiğim hayvan.

bu uzun yıllar boyunca insanların kedileri neden nankör varlıklar olarak gördüklerini çözmüş bulunmaktayım. çünkü insanlara kişilik bakımından en çok benzeyen canlılardan biri kediler; kendi yaşamlarını ve kazançlarını düşünüyorlar, karşılıklı saygıya dayalı ilişki istiyorlar, başkalarının onlara sahip olma düşüncesini kabul etmiyorlar, olabildiğince bağımsız yaşamayı seviyorlar, eğitilmeyi kolay kabul etmiyorlar... en azından bizimkinden ve sokakta beklediğim sayısız kediden gözlemlediklerim bunlar. farklı karakterde kediler de tanıdım. şöyle bir düşününce farklı karakterlere sahip üyelerinin olması da insanlarla ortak değil mi aslında?

madem o kadar ortak noktamız var niye daha çok sevmeyelim ki onları diye düşünen arkadaş. istediğin gibi şekil verebileceğin, kendinden çok seni seven, en güçlü duygusu minnetarlık olan bir alternatif varken ne kadar mümkün bu sence?

kedi sevmek zordur, kedinin seni sevmesi daha zordur ama bir oldu mu karşılıklı sevgi, o paha biçilemez işte.