sabahattin ali içimizdeki şeytanda şöyle bahsetmiş:

<insan ruhunun çözülmez düğümleri bir muamma gibi önüne serilir. kitaplarda okuduğun depresyon kelimesine bir cankurtaran simidi gibi sarılırsın.
"çünkü nedense hepimizde maddi olsun, manevi olsun, bütün dertlerimize bir isim takmak merakı vardır" >

bunun üzerine düşündüm biraz. isim takma merakı konusunda haklı evet. ama işin şu boyutu da var ki derde isim takıldıktan sonra birçok insan bunu "daha fazla dert" edinecektir.

ağır bir örnek belki ama; bir insanın kanser olduğunu 2.evrede öğrenmesiyle birlikte moral bozukluğu - negatiflik - umutsuzluk da eklendiğinde hastalığın ilerlemesi hızlanabilir. fizyolojik olarak belli bir hızı olsa da kişiye bu daha yoğun gelir. çektiği acı daha artar.

daha doğrusu dışarıdan bakan kişilerin gördüğü haliyle; kişinin durumu - semptomları ağırlaşır, günden güne çöker.. oysa belki bilmese şuramda bir ağrı var der durur.ötesi olmaz.

-belki bu söyleyeceklerime "söylemesi kolay" diyebilirsiniz ama bunları depresyon atakları çok ağır geçen bir bipolar olarak söylüyorum.

depresyona isim vermek de böyle. bırakın dibe batsanız da buna bir isim vermeyin. bir adı bir beden imgesi olmasın bu durumun. hastalık demeyin adına. o zaman emin olun depresyon daha yoğun olacaktır.

depresyonunuzu kabullenip onu benimsemeyin. ama onunla savaşmayın da.inkar etmeyin.yok sayın sadece. dikkate almayın. sen de kimsin lan deyin. değer vermeyin hastalığınıza.

ben hastayım dediğinizde daha çok hasta olacaksınız. yattıkça yatasınız gelir derler ya; onun gibi. yatağa gömüldükçe gömüleceksiniz ve hep depresyondayım ben diyerek yorganın altına sığınacaksınız. ama böyle gittikçe o yorgan ezecek ve boğacak sizi...

hadi çıkın yataktan bu depresyon falan değil. hasta değilsiniz. biraz işler kötü gitti üstünüzde bir kırgınlık var o kadar. açın perdeyi. güneş olmasın boşver; yağmur da güzeldir kar da... yeter ki kafanızı kaldırıp gökyüzüne bakmayı unutmayın...

-edit: ^:yorumumu yanlışlıkla silmişim.^ ^:bilgisayara yedeklemişim neyse ki yoksa ağlardım^