kitapları ağır ağır okumayı seven bir kişi olarak elime aldığım gibi bitirdiğim nadir kitaplardan biri. birkaç saatte bitmesinin nedeni kitabın kısalığından ziyade son yüzyılın büyük anlatıcısı gabriel garcia marquez'in insanı alıp götürmesidir.

yalnızlık yahut yaşlanmayı anlama durumlarının muhteşem anlatılışından bahsetmeyeceğim, fakat ikinci bölümün son paragrafında şöyle bir cümle var ki, marquez'e iman ettirir: "geminin biri kederli bir veda çığlığı attı; yaşanabilecekken yaşanmamış tüm aşkların sıkıntısını bir gordion düğümü gibi hissettim gırtlağımda." bu paragrafın ardından başlayan üçüncü bölümün ilk cümlesi: "adı neydi acaba?"

kitabı okurken bu ihtiyarla umutlandık, yaşlandık, sevdalandık, kıskandık, ölümü bekledik ve yine umutlandık.