teknik olarak zihnimiz bir anıyı canlandırdığında, aslında o âna gitmiyor, o hatırayı en son ne zaman hatırladıysak onu hatırlıyor, canlandırıyor. ama bu durum beynin müdahalelerinden izole bir biçimde gerçekleşmiyor; bir hatırayı her zihnimizde canlandırdığımızda ona ufak dokunuşlar yapıyor ve bazı çevre ses ve imajları siliyoruz. böylelikle hatıralarımızı her anımsadığımızda onu deforme ediyor, iyi bir anımızı zaman geçtikçe biraz daha allayıp pulluyor, kötü anımızı ise her defasında daha içinden çıkılmaz bir duruma sokuyoruz. o yüzden en eski anılarımız (çocukluk çağı) en çok üzerinde değişiklik yaptıklarımız; bu yüzden hep biraz daha toz pembe, daha pastel..