psikologa hiç gitmedim. ama psikiyatri hastasıyım. 3 yıldır ilaç tedavisi alıyorum. bir faydasını gördüm mü? çok az, gerçekten çok az. yalnızlık mutlaktır dostlar. ilaçlar, arkadaşlar gibi etkenler bizi sadece oyalar. eve gittiğinde ve ben niye yaşıyorum, bu kadar çaba niye diye sorguladığında yaşamak o kadar saçma geliyor ki insana ne ilaç fayda ediyor o zaman, ne de arkadaşlar. o durum da bana tek yardımcı olan şey içki ve müziktir. kafanı dağıtır ama düşünmekten de vazgeçemezsin. öyle uyuşuk bir kafayla düşünmeye devam edersin.

bu bir hastalık mı bilmiyorum. doktor da bana bir tanı söylemedi zaten. ama bir ara borderline kişilik bozukluğu demişti. ne kadar doğru bilmiyorum. 3 yıldır ilaç kullanmaktayım ve ilaç dozları doktora her gidişimde artıyor.

benim gibi bir haldeyseniz size verebilecek tavsiyem yok. kaldı ki size yok hayatı sevin, arkadaşlar edinin, aşkla yaşayın diyecek değilim. ama bu kadar insan -ailem, arkadaşlarım, doktorum- hayat pek güzel, yaşamaya değer diyorsa yukarıdaki tavsiyeleri yapın yapabiliyorsanız. ben yapamadım ve artık bu sözler o kadar saçma geliyor ki bana. her kitapta, her filmde söyleniyor bu sözler. eğer bu kadar kolay olsaydı yaşamayı sevmek, sürüsüne bereket kişisel gelişim kitapları çıkmazdı herhalde.

herkes bahseder sevgiye yaşamayı ama antidepresan kullanımı artmaya devam eder. ya bu klişe tavsiyelerde bir sorun var, ya da insanlık gitgide kafayı yiyor.