benim seninle tanışmamın 12. yılındayız kazım koyuncu 10 yıl önce öldün sen, ve ben bu sabah "yaşıyoruum" diye bağırırken, bir gün daha hayattayım diye gülerken bir den gyuli çkimi ile yaktın böğrümü sabah vakti birden aklıma gelerek, 12 yıl önce yolda arabada dinlerken ilk dinlediğim şarkınla bir kez daha, sonra güldüm bir kez daha yaşıyordum, seni unutmadım, hala şarkını söylüyorum ve biliyorum benim gibi milyonlar var hala yaşıyorsun kazım koyuncu, seni takip edenlerle birlikte dinleyenler, söyleyenler, sevgilisinden ayrıldıktan sonra sahil kenarına oturup karşıya çifte çamlar diye iç geçirenler, seni öldürmüyor kazım koyuncu çünkü ölüm unutulunca olur sen yaşıyorsun, ve bizler yaşadığımız sürece senin için de yaşıyoruz. şimdi ben bir tarafım hala birilerini beklerken, gyuli çkimiyi duyduğumda yüzümde çarpık bir gülümseme ile anıyorum seni, derin bir nefes alıp "birlikte de söyleyeceğiz bunu seninle diyorum" ve yaşamaya devam ediyorum. tekrar görüşünceye kadar hırcın çocuk. yani demem o dur ki ölümünün üstünden 10 yıldan fazla geçmektedir, 11. yıla gidilmektedir ama hala şarkılarını ilk kez dinlemişim gibi dinlerim, hala şarkıları ilk kez keşfedilmiş gibi keyifle, hüzünle, gülümsemeyle dinlenir, "kel ölür sırma saçlı olur, kör ölür badem gözlü olur" atasözünde ki gibi değil de hakiki bir sanatçıdır kazım koyuncu.