aklıma geldikçe hüzünlendiğim diyaloglardan birisidir.

''asuman:beni artık sevmiyorsun öyle mi?

mükremin:ya seni seviyorumda seni sevmeyi eskisi kadar sevmiyorum.hani eskiden seni sevmenin birbirimizi sevmenin yeşil gevrek bir tadı vardı.seni güldürmenin tadı damağıma yerleşir orada mutlu mesut yaşardı.yani bişey olduğu vakit ilk bunu koşayım gideyim, asuman'a söyleyeyim tarzında tatlı bi haberci telaşı olurdu

asuman:şimdi n'oldu peki?

mükremin:bilmiyorum asuman bilmiyorum..kalbim bir kuyunun dibindeki suyu içinde nefes almaya çalışan bi gariban.yukarı tırmanmaya çalışıyor, ama ne yapsın? kuyunun duvarları düz, kuyunun duvarları ıslak...''