şu zamana kadar göremediğim.

her insanın karanlık tarafları kadar iyi tarafları da var. işte ben hep o iyi tarafa odaklanıyorum. karanlığı görmemezlikten geliyorum. ve aynı şekilde tekrar tekrar kandırılmaktan kendimi alıkoyamıyorum.

ilişkilerim de özellikle, körü körüne bağlandım hep. aşık olduğum her adam benim için hep en güvenilen oldu. asla bana yalanlar söylemezler sandım. söyleseler bile, illaki bir sebepleri olurdu. beni korumak için yalan söylemişlerdi, belki de ben üzülmeyim diye. hatta aldatıldığımın farkına vardığım da bile 'yok canım öyle değildir, ben yanlış düşünüyorum' dedim durdum. bir şeylerin ters gittiğini anlayıp bitirmem hep çok zaman aldı. ya da onlar bitirdi bu sorgulamadan güvenişim fazla geldiği için veya başka sebeplerden.

aşık olmak çok güzel, aşka aşık olan bir kadın olunca da o gerçek yüzü fark etmek çok, çok uzun zaman alabiliyor bazen.

senelerce bambaşka hayatları var sandığım adamların aslında hiç bildiğim gibi olmaması. geçmişe dair anlattıklarıyla, bittikten sonra öğrendiğim gerçeklerin çok ayrı şeyler olması. hatta kimilerinin hala tam olarak gerçek yüzlerini bilememem. çok yorucu şeyler.

elimde kalan şimdi defalarca kez kandırılmış olmanın acısı, aşka olan güvenin kaçışı, yorulmuş ve hastalıklı bir ruh.