türk sinemasının yüz aklarından. ironi yapmıyorum, hiç olmadığım kadar ciddiyim.

bu filmde dünya standartlarında bir absürt mizah vardır. ama maalesef absürt komediden bihaber olan bir çok insan bu filmi fazla 'yılışık', 'çiğ', 'saçma' buldu. düzenli karikatür okuyan, absürt mizaha ilgi duyan insanlar için ise başyapıt oldu. zaten gani müjde'nin bir önceki işinin kaygısızlar olduğunu söylersek daha iyi anlaşılır. zamanının çok çok ötesinde bir filmdi; bugün internet sayesinde ufak ufak yerleşmeye başlayan mizah anlayışını 20 yıl önceden görmüştü. aynı film bugün vizyona girse gişe rekorları kırardı, çünkü mizah olarak leyla ile mecnun'dan (belki kardeş payı ve işler güçler de dahil edilebilir buna) aşağı kalır hiçbir yanı yok ve leyla ile mecnun'un bugünkü popülaritesi ortada.

musa'nın hikayesine olan göndermesi, zindandaki dondurma sahnesi, süt annenin ani çıkışları.. hatırladıkça gülüyorum. bir diğer underrated, hatta övenlerin ortamlarda aşağılandığı absürt komedi örneği için;

(bkz: kutsal damacana) ^:ilk film sadece^

tabii burada garip bir refleks de var. şafak sezer de, mehmet ali erbil de genelde bir çok genç için antipatik insanlar. sanırım bu antipati filme karşı bir önyargı oluşturuluyor ve izleyici filmi beğenmeme güdüsüyle izliyor. (ama ne ironiktir ki ikisi de ilgili filmlerde hayatlarının oyunculuğunu yapmışlardır)

yoksa bir arabesk, bir korkusuz korkak da aynı türden başyapıt filmler ama bir nevi 'ustalara saygı' kisvesi altında bunlar eleştirilmiyor, yüceltiliyor.

eleştirmeyin tabi. diğerlerini de eleştirmeyin. izleyin, gülün.

"yalvarırım majesteleri, onu şövalye yapmayın beni şövalye yapın! o daha çok küçük!"^:swh^