7 ay once major depresyon sonucunda "bu is boyle olmayacak" diyerek hastaneye gitmem sonucunda sahip oldugumu ogrendigim hastalik. aslinda zaten belirtiler o kadar uzun zamandir varmis ve ben anlamlandiramiyormusum ki, su saniye bu hastalik tanisinin konulmus olmasi degil korkutmak, beni rahatlatiyor. cunku hayatta vucudumun ve ruhumun verdigi anlamlandiramadigim tepkiler su an cok mantikli bir baza oturmus durumda. insanin kendini bilmedigi her durum kotu sonuclaniyor zaten, ve bununla bilmeden yasamak, bilerek ve kabullenerek yasamaktan cok daha zor ve her acidan riskli.

isin ozunde, eninde sonunda kendini bilmeye geliyor ya hayat, o yuzden cok guzel bir sey zaten.

not: bunlari yazarken mani episode da degilim, zaten benim bipolar tipimde mani yasanmiyor.^:swh^