şundan 2-3 sene öncesine kadar haber bültenlerinde çıkan "ırak'ta bombalı araç patladı 120 ölü 200 yaralı.." veya "pakistan'da, filistin'de intihar bombacısı bilmem kaç insanın hayatına son verdi" minvalindeki haberleri kanıksar, iyi ki orta doğu ülkesinde yaşamıyoruz derdim. bu felaketleri cahilliklerine verir, toplumsal psikolojilerinin ortaya çıkardığı doğal bir durum olarak görürdüm.

şimdi ise ülkemizde her ay yaşanan bu acısı tarifsiz olayları nasıl hazmedeceğimi bilmiyorum. yapanlara lanetler yağdırmaktan başka elimden bir şey gelmiyor. mutluluk kavramını somut yaşamak çok uzak geliyor.

günden güne tükenen umutlarımızı yadırgamıyoruz artık. iki gün sonra hiçbir şey olmamış gibi hayatımıza devam edebiliyoruz. gündemimizi belirleyecek o kadar çok konu var ki sadece iki gün milli benliğimizle hareket edebiliyoruz. bu usanmışlık bıkmışlık hali neden bizleri duyarsızlaştırıyor ? neden hala bu düzene boyun eğiyoyoruz anlayamıyorum bir türlü...