umberto eco'nun her kitabı gibi asla bir kez okumanın yetmeyeceği bir kitap. manastırın gizemi, kütüphaneci'nin gizemi derken insan kendini bir kaptırıyor, pir kaptırıyor. ayrıca kitapta iki farkı hristiyan ezhebi arasında geçen gülmek-gülmemek tartışmasına takmıştım bir ara. fakirliğin, zenginliğin ve hayattan keyif almanın farklı bir tezahürü olarak din'in insan hayatına müdahalesini görmüştüm orada.