hayatta insanı en dik tutan şey tecrübe sanıyorum. bunca zaman yaşadıklarımdan öğrendiğim en temiz bilgi bu oldu en azından. insanı daha soğukkanlı, daha sakin bir hale getiriyor tecrübe.

türkçe'de "şurasına gelmek" diye bir deyim var. insanın "şurası" tam olarak neresi oluyor ki? ya da ebatına göre değişiyor mu mesela sabrın? ben küçük biriyim, ama bazı şeyler "şurama" çok zor geliyor. hayatımda iki kez geldi hatta.

az önce ikincisini yaşadım. işte tecrübe tam da burada devreye giriyormuş. aklını kaybettiğinde, bilincini dahi yitirdiğinde, görebildiğin her şey bir toz bulutu olduğunda tecrübelerin aklına geliyormuş.

kendini anlatamayan biri olmadım ben çoğunlukla. iki kez oldu anlatamadığım.sabırsızlıkla beni anlasın ve her şey çözülsün istediğim insanlara, kurduğum hiçbir cümle kendimi anlatmaya yetmedi. bu başıma ilk kez geldiğinde sonuçlarını baya ağır ödemiştim hatta. çok canım yanmıştı. o kadar canım yanmıştı ki yanacak hali bile kalmayabilirdi, ama kaldı.

notaların renklerini ve boşlukta süzülüşünü görebilen gözlerim varken önümdeki koca dolabı göremez hale geldiğim oluyor. hayli üzücü bir şey kişi için. bunu farkettiğinde insan bir nevi kör olmuş gibi hissediyor kendini. tecrübelerin sana hatırlatıyor güzel ya da çirkin şeyleri.

sonucu da hep böyle oluyor. neyse. devam edemeyeceğim.