bu lafın sadece düşünsel anlamda söylenmediğini düşünüyorum. ahmet hamdi'nin mektubu paris'te yazdığı göz önüne alınırsa maddi hayattaki gereksiz bolluğa da iki çift laf ettiği söylenebilir.

sanıyorum bu laf karşısında ilk elden akla gelen böyle bir ruh zenginliğine karşı duyulan hayranlık oluyor. insanın örtülü iç dünyasının yansıması hiç de istenildiği gibi sonuçlanmıyor. peşinde koşulan şeyler uğruna insan belki de yaşama sevincini bırakıyor bir kenara.

denebilecek her şeyi ihtiva ediyor şu tek cümle. bendeki biraz üstüne düşündüğümü kendime kanıtlama çabası. neyse, selamlar olsun ahmet hamdi 'ye.