uzun... upuzun bir piyano introsuyla başlayıp hüzüne boğar insanı. ardından vokalle beraber bir tapınakta ayrılık ayinleri gerçekleştiriyor gibi hissedersiniz, ilerledikçe ilerler şarkı hüzününüz artar, ardından mike portnoy'un şarkıya girmesi petrucci'nin distortion'ını açması ile birlikte koparsınız artık bambaşka bir alemde bulursunuz kendinizi...