geri döndüğüme göre uzun uzun yazıp anlatabilirim.

borderline teşhisi ile uzun zamandır boğuşuyordum , yine yazmıştım zaten. geçtiğimiz günlerde teşebbüs ettiğim bir intihar girişimi ve arkasından gelen kriz nedeniyle ailem ve doktorlarımın ortak kararı doğrultusunda ruh ve sinir hastalıkları hastanesine yatmama karar verildi.
yaşadığım yerde bu klinik olmadığı ve kapalı hizmet sunan başka bir hastane olmadığı için ailemin hazırladığı bir çantayla bulunduğumuz ile yakın başka bir ilde yatacağım hastaneye sevk edildim. açıkçası pek istekli değildim gitmek için ama verdiğim karar ve tepkiler bana verdiği zararı arttırırken yakınlarım da bundan zarar görmeye başlamıştı. neyse sonuç olarak gönülsüz de olsa yatış için yola çıktık.

hastanede önce psikiyatrla 1 saatten fazla süren bir görüşme yaptım. ne zamandır bu tavırlarımın ve krizlerimin devam ettiğini , yakın ve uzak geçmişte ne gibi travmalar atlattığımı , uyku düzenimi ve buna benzer bir yığın şeyi sordu. ne yalan söyliyim , isteksiz cevapladım ama iyi olmak adına bir adım atmam gerektiğini biliyordum. o sırada asistanıydı sanırım doktorun , önceki doktorlarımdan gelen raporları getirdi. kullandığım ilaçlar ve diğer özel bilgilerimin olduğu zebellah gibi bir dosya... ardından kan testi istendi. aşırı doz ilaç kullanımı ve sonrasında devam etmem gereken ilaçlarla ilgili bişeymiş tam anlamadım ama 4. tüpü aldığında bayılmışım , gözümü yatırıldığım odada açtım başımda annem ve babamla. biraz kendime gelince etrafı tanıttılar , ortak alan , sigara odası , banyo vs. çok iç açıcı olduğunu söyleyemem biraz tırstım açıkçası.
1 saat kadar süren bir oryantasyondan sonra ailem gitti ben de odama yerleştim. 2 kişi kalacakmışım. yan yatağımdaki teyzeyle tanıştım ; ayfer teyze. 2 sene kadar önce kocası cinnet geçirip hem 3 çocuğunu hem kendini öldürmüş , o da atlatamamış. sessiz bir kadındı ama yine de kimseyle pek iletişim kurmak istemedim. akşam yemek saatinde ilk defa tüm hastaları bir arada gördüm. "ulan ben normalim ne işim var burda..." demeden edemedim ne yalan söyliyim... yemekten sonra akşam ve gece ilaçlarını 3 saat arayla verdiler , ben o arada sürekli kitap okuyordum. kafamı dağıtıp ortamdan uzaklaştırmam lazımdı zira herkes ya ağlıyor , ya bağırıyor ya da başka şeyler yapıyordu. ilk gece krize girdim. kullandığım ilaçtan çok daha düşük bir dozda verdikleri için ilacımı oldukça zordu benim için. sonra serum taktılar ayrı bir odaya alıp , uyumuşum ağlayarak.
sabah kahvaltıda etrafı biraz daha inceledim , resimler puzzlelar falan doluydu ortalık. biraz puzzle yapayım derken stajyer doktorlar geldi. aha dedim kafa dengi birilerini buldum. cidden de öyle oldu. kliniğe geldikleri zamanlarda hep beraber oturduk , sohbet ettik. doktor her sabah gelip kontrol ediyor ve konuşuyordu ama daha net bir ilgi ve terapi hissettim onlarla konuşurken. bu arada doldurmam gereken 500küsür soruluk bir şey yapıp teslim ettim. hemşire kontrol edip "çok çabuk bitirdin sen bunu. bi daha yapacaksın." dedi. o 500küsür soruyu bir defa daha cevapladım. kontrol sonrası 2 ayrı doktor geldi benimle konuşmak için. nasıl bu kadar hızlı çözdüğümü ve her iki testte de ayrı saat aralıklarıyla verilmiş olsa da nasıl aynı cevapları verdiğimi falan sordular. ben de hızlı okuduğumu ve soruların benim için cevaplarının değişmediğini falan anlattım. biraz memnun oldular sanırım emin değilim , gel sigara kahve yapalım dediler sonra. sigara odasında biraz daha konuştuk. neden intihara teşebbüs ettiğimi , neden burda olduğumu tekrar tekrar sordular. ben de yine anlattım. öğlen yemeği zamanı geldi sonra. yemek yemeden benden yine kan aldılar ve ben yine bayıldım. gözümü açamadan daha hayatımda karşılaştığım en garip insanın sesini duydum. aynen yazıyorum aşağı :,

"sen ne orospuluk yaptın da geldin buraya? allaha dua et ağla yalvar çıkarsın seni burdan. ailen orospu olduğun için yatırmış seni buraya öyle dedi allah bana. evliyayım ben. sen gelmeden daha seni çizdim ben gir bak odaya orda sen varsın. allaha ailene ağla ağla yalvar pişmanım bi daha orospu olmiycam diye ağla. tezkereni al çıkarsın burdan. allaha dua et. bak benimle konuşuyor o tövbe edersen affet onu derim ben..."

bu kısımdan sonra kendime gelmeye başladım : "ya bi gider misin ayılmaya çalışıyorum?"
yukarda yazdığım şeyleri söyleyen arkadaş semra. 21 yaşındaymış. stajyerlerden öğrendiğim kadarıyla aile içi tecavüz sonucu kendini dini kitaplara vermiş. yine böyle bir günde uğradığı tecavüz sonrası intihara teşebbüs etmiş ve bu hale gelmiş. kendi hayatımı ve yaptığım şeyi sorguladım sonra. aram süper olmasa da beni çok seven bir ailem var. hayatımı adadığım güzeller güzeli 10 yaşında golden bir kızım var. arsız da olsa benimle uyuyan bir kedim var. ben neden intihar etmeye çalıştım?
sonra aklıma aklımı alan adam geldi. bir insan için değmeyecek kadar emek verip karşılığını hiç olarak alınca zedelenen gururum yüzünden kendime zarar verecek kadar kafayı neden yedim? tamam bu kişilik bozukluğu çocukluk dönemindeki travmalar sebebiyle de ortaya çıkıyor ama bir tetikleyici olarak bu laflar hazırladığım herifin yaptıkları var.

bugüne kadar günlerim aşağı yukarı bu şekilde geçti. şuan yılbaşını ailemle geçirmem için izin verdiler ve eve döndüm. yılbaşından sonra tekrar doktor görüşmem var. kapalı ya da açık klinikte mi kalacağıma o zaman heyet karar verecek. ilaçlarıma bizzat erişimim yasak. aile kontrolünde kullanmak zorundayım. bu sırada terapim devam edecek. özet geçtim yukarda her şeyi ama inanın bana çok daha değişik tipler de var. gülmek ya da ağlamak isteyenlere anlatabilirim en kızılından.

bir de dipnotum var : haber almak için cliff dedim çünkü her allahın günü konuştuğum bir tek o var. anladım troll , sevmiyosunuz okey , ben de sevmemiştim en başta ama herif cidden doğal doz terapi. her neyse. siz yine beni zülfiyarinize sokacaksınız ama canınız sağolsun. o kadar kötü vakalar gördüm ve görmeye devam edeceğim ki ego problemi olan arkadaşlar bana çocuk gibi geliyor. ve evet yine başıma bi bok gelirse nick altımı whatsapp konuşmasına çevirebilir. köpeği olsun. seviyorum adamı napim yani?

oh be rahatladım şimdilik. gidip dönersem yine döşerim buraları. ama gerçekten yaşadığınız hayatın kıymetini bilin. ölmeye çalışıp hastaneye yatırılınca ve ordakileri görünce ben halimden utandım... sevgiyle kalın gençler.