kimse yalnız olmayı sevmez. yalnızlığa alışan veya mecbur kalan insanlar bir müddet sonra onu sevdiği iddiasında bulunur ve yaşadığı yaşamı daha çekilir hale getirir. bir nevi geçiştirme aracı olarak kullanılan bu yalnızlık sevdalısı olma durumu kalabalık arasında dolanırken ne kadar kendine uymayacağını hatta istemeyeceğini düşünen,kendine söyleyen ve söylenen insanın gözlerinde görülebilir.
ancak önceden bir şeyler yaşamış ve şimdi isteksiz ya da böyle daha iyi olduğunu iddia eden yalnızlar için ise iki durum söz konusudur. ilki geçmişe duyulan özlem ve hâlâ onunla yaşama arzusunu gizleme, ikincisi ise kişinin kendisine uygun insan bulamaması ve şayet arayışta ise arayış inancının tükenmesi ve kendini dünyada teklestirme ile ortaya çıkar.
insan tabiatı ya da dünyada yapılacak pek bir şeyin olmaması sonucu belki, ne yazık ki bilemiyoruz ama hissedilen ve görülen insanın yalnız olmayı tercih etmediği ve bunu birlikte olduğu kişilerin ilgisini çekmek için ara ara arzuladığı görülmektedir.