oturduğum mahallede vakti zamanında diyarbakırlı bir kız vardı, bize göre epey iri ve gelişmiş biriydi. bizle oynamaz sadece arada laf dalaşı yapardı. ufak tefek fiziksel şiddet de uygulardı ama hiçbizaman arkadaş grubu olarak birleşip de şu kızı dövelim mevzusu olmazdı, 10 kişi de dalsak kız bizi çiğ çiğ yerdi. allan ayısı.

neyse birgün ip oynuyoruz, habire ipimize karışıyor. yapma diyorum anlamıyor. ben epey sinirlenmeye başlayınca bunu ittirdim. yapma lan yapma diye bağırmaya başladım. iyi bi dayak yicemi anlayan diğer kızlar yavaştan tüymeye başladı. kaldım mal gibi ortada. upuzun da saçları var, o an ne yapabileceğimi düşünürken tuttum bunu saçından kafasını aşağı kadar çektim. saçı bıraktığım an kaçıcak yer arıyorum, eve koşmayı tercih ettim. tam apartmana giricem anne anne die bağırıyorum ki kapıyı açsın. zile yetişemiyordum, en üst katta oturuyorduk. o an da annemin namaz kılacağı tuttu. benim ayı da arkamdan koşturuyor, yakaladı beni apartmanda. önce kafamı tutup apartman duvarına yüzümü vurdu. sonra dışarı çekti. ama kendimde değildim, bir de dışarda kafa attı bana, burnum kırıldı. sonra anlayamadığım bi şekilde, süreyi de hala bilmiyorum, annem aşağı indiğinde bi arabanın altından çekiyordu beni. hani kız nası arabanın altına soktu hatırlamıyorım ama oluk oluk kanıyor burnum. annemin tavrı netti. yüzüme baktı, yanağıma hafif de olsa bi tokat geçirdi, niye mahallenin kızlarıyla kavga ediyormuşum.

hastanede çubuklarla kemik oturtma kısmı vardı, allah düşmanımın başına vermesin. acıyı tarif edemem.

o ayının bana bıraktığı bir yamukluk var burnumda. o kızı tekrar görsem öldürürüm de, iyileşme sürecimde mahalleden taşınmışlar. arada facede aratıyorum, eğer bulursam, gerçekten canına okucam.