dünyanın refah düzeyi en yüksek bununla birlikte intihar oranı da en yüksek norveç’ten simgesel anlatımın tavan yaptığı, sivri eleştirilerle dolu bir distopya…

bir yanda içinde yaşadığımız modern, konformist, mutluluk illüzyonuyla süslü dünya, huzurlu yaşam, modern eşyalar, ev tasarımları, steril evler, steril yaşamlar…

buna karşın duyguların yitimi, ruhsuzluk, alkolün sarhoş yapmadığı, sevişmelerin duygusuz, yemeklerin tatsız, hayatın rutin, sıkıcı ve monoton olduğu, insanın robotlaştığı, yalnızlaştığı yaşamlar…

herkesin bunları kanıksaması, yadırgamayışı, bu konforun içinde mutlu olunması gerektiği ve o yüzden mutlu görünmesi…

ve buna dayanamayan bir insanın anlam arayışı, tat, koku arayışı, acı da verse gerçek hislere hatta mutsuzluğa ulaşma çabası…

film ruhsuzluğu ve kayıtsızlığı çok güzel tasvir etmiş…

kırmızı rengin sadece tatların olduğu diğer hayatta kullanılması dikkat çekiciydi…

müzikleri de kayda değer güzellikte…

!---- spoiler ----!

- onlara değer veriyor musun?
- kimlere?
- lars birger ve diğerlerine?
- hayır ama hoşuma gidiyor.
- benim için onları terk eder misin?
- elbette, ciddi bir şey yok zaten.
- yapar mısın?
- evet
- ama gerçekten istiyor musun? başka bir eve taşınabiliriz. yanıma taşınmak istiyor musun?
- olabilir.
- gerçekten ne yapmak istiyorsun? senin için lars birger ve diğerlerinden daha değerli miyim?
- çok iyisin.
- ya diğerleri?
- onlar da iyi.
- ama kimi tercih ediyorsun?
- bence herkes iyi. ama büyük bir eve taşınmak daha iyi olur. üç odalı ve küvetli bir eve mesela. benim evimde sadece duş var.
- ... "

!---- spoiler ----!