-
kitabı incitmiş gibi hissediyorum. -
ayraca ulaşma üşengeçliğinden yapılabilecek eylemdir. bir kaç defadan fazla yapıldığı taktirde -hele birde çok ara veren bir okursanız- kitabı kapattığınızda boynu büküklüğü size hissettirir. -
bir sürü ayılıp bayılıp ayraç almama rağmen gene de yaptığım iş!
bununla da bitmez ki... altını çizerim bazı cümlelerin , kelimelerin...
üstüne üstlük, bilmediğim şeyleri kitabın kenarına yazarım soru işareti koyarım ve açıklamasını bulup yine kitabın o bölümüne eklerim.
okuduğum bölüm nasılsa artık, ona göre ruh halimi yansıtan şeyler yazarım...
mesela zeliha'nın abu talip kuttubayev'in öldüğünü öğrendiği bölümde bööööö! diye ağlamışım, kitap ıslanmış gözyaşlarıyla ! ben de : dünya ne kadar kötü bir yer diye ağlak bir sürü cümle yazmışım. yamuk yumuk bir yazıyla hem de. niye düzgün yazmamışım? eee! hala ağlarken not almışım ondan. (bir de otobüste okuyordum o sebepten)
bi de seneler geçtiği halde kitabın o bölümünü ile karşılaşınca yeniden ağlıyorum!
ve aynı şeyleri hissediyorum!
abu talip ölmemeliydi... ;( -
yapmayın :( -
yapılır mı beee. gül gibi kitap kıvrılır mı buruşturulur mu. kıyamam ki -
en nefret ettiğim kısım da kitabın kapağını arkasına gelecek şekilde kıvıranlar. kendi kitabına yapana karışamam belki ama "yahu kitap o nazik ol azıcık ayı" diye geçiriyorum içimden. -
ya aklımda tutarım kaldığım sayfayı ya da ayraç kullanırım ama kıvırmam. kötü kötü oluyo bence, gerek yok. aynı amaca hizmet eden çok daha kullanışlı fikirler mevcut. -
"ben senin kolun bacağını kırıyor muyum dingil?"
yapmayınız efendim, kıymayınız.. o güzelim kitaplara işkence etmeyiniz. -
kıvırmayı bırak es kaza hafif kırışsa ütüyü alır elime düzeltirim. o derece obsesifim. -
nerde kaldığımı bilmek için sürekli yaptığım iş, oluş, şey. alt tarafı kağıt işte, kıvırıyosun. pratik hem. köşeden güzelce kıvırıyosun bak, kağıt esniyor önce. aşağıdan yukarı doğru tırnağınla ağır ağır düzeltiyosun. böyle bi' haz olamaz. nefesimi kesiyor kitaplar. hımmah
(sadfas. şaka mısınız la)