intihar eden insanları artık çok daha iyi anlıyorum. sanırım hala yaşıyor olmamın sebebi, intihar edersem ailemi de yaşarken ölüme mahkum edecek olmam. onların bir ömür boyu acı çekmesine sebep olamam. için için yanarken, başıma gelen tüm felaketleri umursamaz görünmek, hafiften mutlu pozu vermek o kadar zor ki, bazen çocuk gibi yastığa kapanıp saatlerce ağlamak istiyorum. ufak bir şehirde yaşıyorum. etrafımda beni anlayabilecek hiç kimsem yok. sanırım bundan sonra da olmayacak. bu hayat benim için sona ermeyecek hayal kırıklıklarıyla dolu. en çok şunu merak ediyorum. bugüne kadar hep doğru ve dürüst yaşamaya çalıştım. bilerek isteyerek kimsenin hakkını yemedim, kimseye kötülük etmedim. kendimi bildim bileli çalıştım, çabaladım. hep üstüne koymaya çalıştım. fakat şu genç yaşımda bu kadar hayal kırıklığı ve acı hatıralarla dolu bir kaderi hak edecek ne yaptım?
sanırım mutlululuk kazanılan bir olgu değil. çünük emek vererek, dürüst bir şekilde yaşayarak mutlu olunmadığını bizzat yaşayarak öğrendim.
sanırım mutluluk insanların kaderinde yazılı. tıpkı her insanın adaletsiz şartlarda doğması gibi mutluluk da adaletsiz dağıtılıyor galiba.