-
Ölümsüzlük virüsü adında fantastik bir örneğiyle katılmak istiyorum bu listeye.
hikayenin özeti şu şekildedir:
"Borobudur tapınağının gizeminin peşinde koşturan bir Arkeolog ve bir Buda rahibinin başından geçen, tüm dünyayı kasıp kavurup insanlığın sonunu bir kez daha getiren bir gizemin öyküsü." -
(yazalı neredeyse 6 sene oluyor. unutmaya başlamıştım hatta. ama son zamanlardaki idam muhabbetleri hatırlattı tekrar)
yeni uyanmıştı. demir parmaklıklardan içeriye süzülen birkaç ışık hüzmesi gözlerini kamaştırmaya yetmişti. kısa sürede alıştı gözleri az da olsa gelen bu ışığa. yeni uyanmanın verdiği sersemlik çoktan üzerinden gitmiş, düşünceli bir şekilde ışığa bakıyordu. o halde ne kadar durduğunu bilmiyordu, önemi de yoktu geçen zamanın, ne de olsa yapacak hiçbir şeyi yoktu bomboş karanlık bu odada.
hayatı aslında gayet güzel gidiyordu kevin’in. isabel’i çok seviyordu, isabel de onu. kasaba halkından saklıyorlardı bu aşklarını, daha çok gençlerdi çünkü. bu büyük aşklarını yalnızca en yakın dostu chris biliyordu, çocukluğundan beri en yakın dostu olan chris. kevin büyüdüğünde sabahtan akşama kadar tarlalarda çalışmak istemiyordu. bu yüzden gizli gizli simya ve tıp dersleri alıyordu. gizli gizli alıyordu bu dersleri çünkü kilise tüm bilim dallarını yasaklamış, araştırma ve sorgulamayı suç kabul etmişti.
bir gün annesi ve babası, rahatsızlanan büyükannesinin evine gitmişlerdi. evin tek çocuğu olduğu için evde ondan başkası yoktu. gecenin bir yarısı canı sıkılmış, kafasını dağıtmak için yeni formüller türetmeye çalışmıştı. bir sıvı alıyor diğerine döküyor, onu alıyor bir başkasının içine döküyordu. birden kapının hiddetle çalındığını duydu. hemen ardından zaten çok da sağlam olmayan kapı kırıldı. gelen muhafızlardı. ne olduğunu anlayamadan kendini yüzüstü yerde yatarken buldu kevin. yaka paça götürüldü. günlerce zindanda tutuldu, aç kaldı, susuz bırakıldı. tüm bunların neden olduğunu bile bilmiyordu, ta ki en yakın dostu chris’ten o mektup gelene kadar:
“kadim dostum kevin. tüm bu yaşadıklarından sorumlu olan kişi benim. gizli gizli dersler aldığını ben ihbar ettim. peki bunu neden yaptın diye soracaksın elbette. bunu itiraf etmek çok zor sevgili dostum ama isabel’e deliler gibi aşığım ve ona ulaşmak için ne yapmam gerekirse yapabilirim. gözüm ondan başkasını görmez oldu sevgili dostum. onunla arama giren tüm engelleri kaldırmam gerekiyordu. bu yaptığımdan dolayı sana ne kadar özür dilesem de beni affetmeyeceğine eminim. dostun chris.”
bu satırları okuduktan sonra beyninden vurulmuşa dönen kevin ne yapacağını ne düşüneceğini bilemez hale geldi. en yakın dostu onu ihbar etmiş daha da kötüsü bunu isabel’e olan aşkından yapmıştı. saatlerce sessizce oturdu, bir süre sonra uykuya daldı, sağ elinde dostu chris’ten gelen mektup, sol elinde çok sevdiği isabel’in ona verdiği ölene kadar takacağına söz verdiği kolye.
o, ışık hüzmesine öylece dalıp gitmişken bir elinde mektup bir elinde kolyeyle, dışarıda tüm kasaba halkı toplanmış, darağacı kurulmuştu. biliyordu başına geleceği, yaptığı kiliseye göre suçtu ve idam edilmesi gerekiyordu. bu yaptıklarına büyücülük ve halkı kandırmak deniyordu, hâlbuki tek istediği aşığı olduğu tıp ve simyayla uğraşmaktı. ne büyü yapmak istiyor ne de insanları kandırmak istiyordu.
birkaç dakika sonra içeriye muhafızlar girdi. zindanın pis ve rutubet kokan havası neredeyse muhafızları bayıltacaktı. kevin ise günler önce alışmıştı bu kokuya. kollarından tutup kaldırdılar. duvara bağlı olan zincirlerini çözdüler. ayaklarında prangalar, ellerinde zincirler vardı. günlerdir aç olduğu için hiç hali de kalmamıştı kevin’in. o pis odadan çıktıktan sonra biraz daha temiz olan havayla tanışmanın tadını çıkardı. yürüyemiyor fakat son yürüyüşünü de kendisi yapmak istiyordu. zeminden tavana kadar taşlarla döşeli olan koridor hiç bitmeyecek gibi geliyordu. bir süre sonra sağa döndüler ve birkaç metre sonra gün ışığına kavuştular. gözleri aşırı derecede acımıştı bu aydınlık yüzünden. etrafına bakmak istiyor fakat hiçbir şey göremiyordu. birkaç dakika sonra etrafındakileri seçmeye başladığında tüm kasaba halkının orada olduğunu gördü. kalabalığın arasında ince bir koridor oluşmuştu. koridorun öbür ucunda ise onu isabel’den ayıracak olan ip bir tahtaya asılmıştı. tüm kasaba kevin’i tanır ve çok severdi. hiç kimse böyle bir şey yapabileceğini aklından bile geçirmezdi. “yapsa bile kötü bir niyeti olmaz onun” derlerdi. fakat şu an o çok sevdikleri kevin büyücü sıfatıyla darağacına yürüyordu. tüm kalabalık ona bakıyordu, kimi acıyan gözlerle, kimi sevgi kimi öfke dolu gözlerle ona bakıyordu. kalabalığın en önünde anne ve babasını görmüştü. ağlamaktan bitap düşmüşler, ayakta dahi duramıyorlardı. biraz arka sıralarda dostu chris’i gördü, gözünden akan yaşlara engel olmak istiyordu fakat olamıyordu. içinde tam bir duygu seli vardı chris’in. gözlerinden akan yaşlarla birlikte acısı da akıp gitmeye başlamıştı. chris’in hemen yanında, isabel’in bakmaya doyamadığı o güzel yüzünü gördü. bıraksalar koşup boynuna sarılacak saatlerce ağlayacaktı. fakat yapamıyordu. bir büyücüyü sevdiği için idam edilebilir, ailesi çevredekiler tarafından dışlanabilirdi. bunu onlara yapmak zor geliyordu ona. son kez göz göze geliyorlardı, ellerinde olsa zamanı durduracaklardı, fakat ellerinden tek gelen o anı doyasıya yaşayabilmekti. isabel’in gözlerinden aldığı güç ile yere daha sağlam basmaya başlamıştı kevin.
sonunda gelmişti darağacına. ayağı basamaklara çarptığında fark etti bunu. kafasını kaldırdı şöyle bir baktı asılı duran ipe, sonra isabel’e döndü. vakit gelmişti. basamakları tek tek çıktı. ip boynuna geçirildikten sonra cellat kendisinden son isteğini sordu. isabel’e baktı, ona sarılamayacağını biliyordu bakmakla yetindi yalnızca. kafasını sağa sola salladı isteğinin olmadığı belirtmek için. son sözlerini söylemek için yutkundu. halsiz olmasına rağmen bağırmaya çalıştı.
“buradan baktığımda ailemi, yıllarımı birlikte geçirdiğim komşularımı, dostlarımı ve çok sevdiğim insanları görüyorum. kiminiz inanıyor bunu yaptığıma kiminiz inanmıyor, kiminiz neden burada olduğumu bile bilmiyor belki de, kiminiz ise zaten buna sebep olanlar arasında. buradan baktığımda hayatımda tanıdığım tüm insanların gerçek yüzünü görüyorum. ne acı ki tüm bunları şu anda görebiliyorum. kimin ne için neler yapabileceğini, kimin ne yapmayacağını daha iyi görüyorum. ve gerçek aşkı, bir insanın sevdiği bir insan için neler yapabileceğini şu anda burada görüyorum. kaldırın kafalarınızı ey dostlarım, kuru toprağa bakan yüzünüzü yukarıya çevirin, yıllardır size okuttukları saçmalıklarla dolu olan kitaplardan kafanızı kaldırın. onlar size gerçek dostluğu gerçek aşkı öğretmez. etrafınıza bakın. ne görüyorsunuz? şaşkın şaşkın bakan sürüyle insan. fakat hepsi öyle mi? elbette değil. anlamaya çalışın dostlarım. bir sevda uğruna boynuna ip geçirilen şu dostunuzu anlamaya çalışın. idam mı edileceğim? edileyim fark etmez. çünkü ölüm yalnızca uzaklaşmaktır kısa bir süreliğine sevgiliden, ta ki o da yanına gelene kadar.” cümlesini bitirdikten hemen sonra ayağının altındaki tahta plaka çekilmişti. isabel birden kalabalığı yararak kevin’in yanına kadar koştu. tutup onu kaldırmaya çalıştı, ölümden kurtarmaya çalıştı. fakat kevin artık nefes almıyordu. son bir kez kevin’in gözlerine baktı ve “yanına geliyorum sevgilim” diye bağırarak göğsüne hançeri sapladı. en yakın dostunu ve uğruna en yakın dostunu idama sürüklediği isabel’i gözleri önünde yitiren chris olduğu yerde dondu kaldı. isabel’in bunu yapmasını beklemiyordu. kalabalıktan sessizce uzaklaştı. biraz ileride dar bir sokağa girdi. kevin’in dediklerini düşündü birkaç dakika, en yakın dostunun son sözlerini. sevdiği uğruna her şeyi yapabilecek olan aşığın aslında kendisi olmadığını anladığı anda, insanlar azrail’in kulakları sağır eden çığlığını andıran silah sesiyle irkildi. artık dostlar ve sevgililer tekrar bir araya gelmişti. -
en nihayetinde buldum dedim. altına hücum! altın değerinde bir eşya, bir bilgi, bir insan, bir bakış, bir nefes, bir vuruş. neden mi? altın paslanmaz çünkü. oksitlenmez. oksijenle temasa geçmez. çürümez. eskimez. tumturaklıdır yani anlayacağınız. durur öyle bin yıllarca. olduğu gibi kalır. oysa insan sürekli nefes alır, nefes verir. yaşadıkça yanar. içten içe çürür, içten dışa çürür, dıştan dışa ve dıştan içe çürür. çürüdükçe düşünmeye meyleder. düşünür ki çürüyen bedeninden, her türlü bedenden, yani kısıtlamakla yükümlü her türlü formdan kurtulabilsin. altına zaman işlemez. başlı başına ruhtur. gözleri kör eden parıltıdır.
hüseyin gecenin üçünde beni aradı. depresyondan çıktığını uslu, akıllı bir edayla bana anlatmaya çalıştı. ben bu numarayı yer miyim? yemem. gecenin üçünde arıyorsan, akıllı uslu konuşarak akıllı uslu bir kişi olduğuna sikseler inandıramazsın çünkü. gecenin üçünde kimse akıllı uslu olmaz. ya rüyanda saçmalıyorsundur ya da uykunu kaçıran düşüncelerle, arzularla sarılısındır. heyecandan titreyen sesini güç bela dizginlemeye çalıştığını sezdiğimde içim cız etti. dedim oğlum sen çıktığını söylüyorsun depresyondan, tamam da, nereye çıktığını da bir düşün istersen. tünelin ucunda bombok bir yere çıkıyorsan, depresyondan çıkmanın faydası ne? kemik kırılır eyvallah da, yanlış kaynarsa sıkıntı büyük. düzgün kaynaması için insan eliyle, kasıtlı olarak bir daha kırılması gerekir ve kasıtlı olarak kırılması es kaza kırılmasından daha vahim bir durumdur. ne dediysem kendimi hüseyin’e dinletemedim.
hüseyin kendince, kendi küçük dünyasında bir altın elde ettiği sanrısına kapılmıştı. bu altın sayesinde artık mesafeleri kat etmesine gerek kalmayacağına inandı. iki yıl okul tatili! artık çalışmak yok. paydos! bundan sora bahamalar’da kokteyllerimizi yudumlayacağız. bundan sonra formdan yoksun olarak sadece zamanın şeffaf kayığına bineceğiz. dünya mekanlarının hoyrat katılığına son! akıp gideceğim su gibi diyordu kendi kendine. en sonunda gözünden yaş geldiğini duyumsadım. beethoven'in 7. senfonisinin can alıcı bölümünü açıp üzerine de afiyetle bir sigara yakmış. öyle bir nefes çekmiş ki kül olan tütün değil dünyanın kendisiymiş. sonsuz mutluluk. sonsuz cennet. sonsuz yalan. hüseyin çözüm yolu bulmak değil çıkış yolu bulmak derdindeki her insan gibi naif düşüncelere sahip kırılgan bir tembelin tekiydi. hayatına hükmeden sabırsızlık ve acelecilik günahlarının gölgesi altındaydı. kör eden güneşe bakmak meziyetinden yoksun olduğu için bakamadığı güneşe olan nefretini, günahlarının şemsiyesi altında, hayalindeki güneşe mesnetsiz bir aşk duygusuyla değiş tokuş ediyordu.
beyhude laf anlatma girişimim yüzünden sinirim bozuldu. telefonu kapattım. uykum kaçmıştı. balkona çıktım. anlamsızca geceye göz attım. sokak lambalarının kaldırıma düşürdüğü sarı huzmenin loşluğunu soludum. kendinin sahibi olan sokağa fısıldayan ayak seslerinin duydum. uzak diyarlarda sokak köpeklerinin uluyan yaralı çağrısını duydum. amaçsız gökyüzüne baktım. o ise sessiz, karanlık ve bulutsuzdu. korktum. kendime kızdım. kendime küstüm. beyin kıvrımlarımda asitli salyalarını akıtarak dolaşan karınca sürüsüne küfür ettim. içimden dünyanın bütün yollarını yürüyerek kat etmek geldi. ayaklarım parçalanana dek, bir deri bir kemik kalana dek, beynim suyunu çekene dek, kalbime sinmiş tozu süpürene dek yürümek istedim. altında gözüm yok dedim kendime. ama en azından gümüş de işimi pek tabii görürdü. oysa bir de söz gümüşse sükut altındır diyordu büyük atalarımız. peki, iyi güzel diyorsun da, sayın bayım, sayın kutsal dede, yaşadığımız dünyanın halini görmüyor musunuz? neyin altınından bahsediyorsunuz? insanlar altına hücum ettiği için şu an bu bok çukuruna düşmedik mi? dünyanın manyaklığına dair ne varsa altına olan hevesimizden kaynaklanmıyor mu? hüseyin gecenin bu saatinde napolyon olduğuna inanıyorsa bunun sorumlusu altına hücum etmeyi sevap sayarken barbar adımlarımızla yabani ot gibi sevgiyi ve emeği ezen, görmezden gelen ve hiçe sayan o sonsuz açlık değil midir?
değerli ve anlamsız altından, değersiz ve anlamlı boka yolculuk...
soğuk kış gecesinde pencereyi sonuna kadar açtım ve kabanımı giyip buz gibi odada kıyafet dolabımın kirlenmiş beyaz kapağına bakarak oturdum. içimde bana her zaman pinti davranmış heves kırıntılarını büyüteçle takip ettim. bulduklarımı biriktirmek üzere aceleyle cebime attım. gözlerimi masa lambasının aydınlattığı odada gezdirdim. oldukları yere mıhlanmış eşyaların kayıtsızlığı soran gözlerle üzerime abandı. bütün ağırlıklarını üzerime verdiler. fiziksel ve düşünsel melekelerimin felce uğradığını hissettikçe içimi karşı konulmaz bir hayal kırıklığı ve hüzün kapladı. beni dinleyip dinlemediği hakkında bir fikrim olmadan bir şeylerle oyalanabilmek için tanrı’ya dua ettim. -
türkçe bilmeyen yazarların öykü yazma girişimine tanık olduğumuz başlık. -
yansımasıyla arasına giren aynadaki buğuyu, bir film karesindeymişçesine elinye sildi. daha tam kurulamadığı alnına yapışan ıslak saçlarını geriye doğru attı ve karşısındaki adamın gözlerinin içine bakmaya başladı. ne görüyordu orada? başarısız bir sevişmenin ürünüydü. babam dediği adamın erken boşalma sorunu ve annem dediği kadının da doğum kontrolü denen olaydan bihaber durumu, bu sonucu doğurmuştu. iki beceriksiz cahilin boş lakırtısı. gerçi babasına pek de kızamıyordu, çünkü kendi hala dipsiz karanlık kuyulara girememişti. oldu ki denk gelseydi, o da daha nerede olduğunu hissedemeden söner giderdi. hayattaki tutacağı yer peçeteyle silinip çöpe atılacak kadarken şimdi aldığı bu şekil neye benziyordu? bir tohum ? olabilir. bereketli bir toprağa düşmüş gür bir meşenin palamudu olabilir miydi? yoksa çatlamış toprakta rastgele ısırılıp tükürülmüş bir salatalığın tohumu mu? bu daha yakın geliyordu aynadaki yansımasına. oysaki bakışlarını aynadan bedenin aşağısına çevirdiğinde gördüğü şeyin cevabı olmasını yeğlerdi bu sorunun fakat o da daha çok tüylü bir bamyanın tohumuydu. ?tohumunu siktiğim? diye küfretti içinden. sonra saç kurutma makinesinin düğmesine basarak, saçını kurutmaktan çok çıkarttığı gürültüyle beyninin içindeki sesleri bastırmaya çalıştı ya da tohumlarını savurmaya. -
bu hastalıkla başa çıkmayı öğrenebildiğimden beri ya da öyle sandığımdan beri önceden düşündüğümün aksine her şey daha kötü oldu. yıllar önce doktorun sana uygulayabileceğimiz bir tedavi yöntemi yok dediğinde kendimi daha rahat hissetmiştim. o zamanlar başka doktora da gitmemiştik. sahi insanlar neden sürekli içindeki ümitleri başkalarından duymak için farklı doktorlara giderlerdi ? bütün doktorlar aynı eğitimi görmüyorlar mıydı ? acınacak bir durum… bu senin yüzünden diyebileceğim biri olsun çok isterdim.(vardı) bu senin yüzünden. dini kabullerimiz gereği bu pek mümkün değildi bizde inadına şükür vardı.
onu ilk defa bilinen sabahtan bir kaç gün önce evden çıkarken kapının önünde görmüştüm. kapıyı kendime doğru çekerken iki basamaktan ilkine adımımı attım ve onu gördüm. yağmur yağıyordu. şemsiyesi olmadığından ıslanmayı seviyor diye düşündüm. belki de şemsiyesini unutmuştu. neden hep işin romantik tarafından bakardım. koyu lacivert paltosunun ıslak daha iyi göründüğünü falan da düşünmüyordu. besbelli şemsiyesini unutmuştu. islanmayı seven insan yağmurda yürürken başını öne eğmezdi. bunları düşünürken geç kaldığımı fark ettim. kapıyı kapattım biraz yürüdükten sonra köşeyi döndüm ve devam ettim.
o gün eve planladığımdan erken dönmüştüm. plan mı ? yalnız insanlar kendilerini plan yapmak zorunda hissederler. bu zaten kendine yeterince değersiz gelen benliğini maskeleme çabasıdır. yılların vermiş olduğu deneyimle programlı bir adam olduğumu kendime kabul ettirmiştim. salonun penceresinden hala güneş giriyordu. kareden hallice pencereden içeri kırılmadan giren düz güneş ışığı. geometri ve fiziğim o zamanlar iyiydi. hayır hiç bir zaman iyi olmamıştı. işığı içinde toz taneciklerinin kafalarının karışık olduğu gözlemlenebiliyordu. odanın içinde istediklerini yapabiliyorlardı. bunlar sadece belirli bir açıdan görünen toz tanecikleriydi. açıyı değiştirmek için çok çaba sarf etmiştim. bi kaç kere de pencereyi kapatmaya uğraşmıştım hatta bu uğurda okulu uzatmıştım. belirli bir süreden sonra onları görmek acı veriyordu. zaman içindeki sayısız deneme fayda etmemişti. ne beynimin ve kalbimin o penceresini kapatabilmiş ne de not ortalamamı yükseltebilmiştim. -
meoedebiyat kısa öyküler blogu adresinden birkaç öykü denememe ulaşabilirsiniz. -
mavi sessizlik
onlarla tanıştıktan sonra hayatım gün ve gün değişti. fikirlerim, düşüncelerim adeta patlama yaşıyordu. tabi bu düşünceler ve fikirler sosyal hayatımada etki etmeye başlamıştı. okulum, ailem, arkadaşlarım hiçbirşey fark etmemişlerdi ama ben değişmeye başlamıştım. bu değişim hayatıma fiziksel olarak değilde ruhsal olarak etki etmişti. bir problemle karşılaştığınız zaman 3 tane farklı karar aldığınızı düşünün. sonra bu kararları kendi içinizde moleküllerine ayırana kadar inceliyorsunuz. hatta öyle bir noktaya geliyorsunuz ki kendinizle çelişiyorsunuz. bu çelişkiler sizi içten içe başkalaştırıyor. hayatınızı kesik kesik yaşamak zorunda kalıyorsunuz. bazen bir avuç sesizlik için ruhunuzundan bir parça vermeye bile razı oluyorsunuz. sadece sessizlik, istediğiniz tek şey bu oluyor. siz sessizlik istedikçe içinizdeki daha baskın gelmeye başlıyor. sonunda kaybeden her zaman sizin bedeniniz oluyor. bu zamana kadar düştüğümüz bütün fikir ayrılıklarının üstesinden gelmeyi başardık. peki ya başaramasaydık ? işte insanların anlayamadığı nokta da tam olarak burası. bir insanın karakteri bölünüyorsa onu serbest bırakmalı ve aralarındaki uyumun sağlanmasını izlemeli. başarılı bir şekilde uyum sağlanırsa o insan yalnızlığın ne demek olduğunu bile unutuyor. kendi kendine yetinmeyi öğreniyor. aldatılmayı, sahte gülüşleri, arkasından dönecek oyunların hiçbiriyle karşılaşmadan yaşıyor hayatını. bu göreceli bir kavram olduğu için kişiden kişiye değişsede bizim fikrimiz bu yönde. birde bu olaylar yaşanırken dışardan gelen tepkileri görmemezlikten gelmek var. insanların sizi hasta varlıklar olarak görmesi, sizlerin kişilik bozukluğuna sahip bireyler olarak tanımlaması. onların acınası karakterlerine mi üzülsem yoksa bizi hiçbir zaman anlayamayacaklarına mı ? açıkcası bilmiyorum. bu bir hastalık değil. hastalık olsaydı başımız ağrır, ateşimiz çıkar veyahut midemiz bulanırdı. hastalık dediğiniz fiziksel olarak tanımlanan ve bedenin bundan olumsuz etkilenmesidir. bir insan depresyondaysa buna psikolojik rahatsızlık denmez, denemez. bizlerin bu şekilde mutlu olmasını, insanlar nedensiz bir şekilde garip buluyor. biz bu şekilde mutluyuz, ruhumuz mavi sessizlikte huzurlu bir şekilde yaşıyor.
bizler aslında varla yok arasındayız, kimsenin sevmediği ama çok sevilenleriz... -
Küçücük bir papatya
!---- spoiler ----!
Küçük evlerinin küçücük bahçesinde açıyordu her yıl kocaman boyları olan papatyalar. Devasa taç yaprakları ile baharlarını renklendiriyordu Can'ın. Uyandığı gibi hızla bahçeye koşup annesinin oralarda olup olmadığını kontrol etti, ortalıkta görünmüyordu kendisi. Çiçeklerinin koparılmasından nefret ederdi çünkü. Büyük bir suçlulukla ve çok sayıda olduğunu için koparılacağı fark edilmeyeceği düşüncesiyle bir adet papatya kopardı köküne yakın bir yerden. Sokağa koştu hemen sabahın henüz serin olduğu bir sahil kasabasında. Yollarda elinde çiçek koşarak giderken kendisini sorguya çekmeye kalkan amcalara hiç umursamadı bile. Sahil alanını boydan geçip kayalıklara vardığında, Can durdu aniden. Sağına soluna bakındı, bekledi. Biraz daha.. Biraz daha.. Gelen giden yoktu. Sabah koşusundan sonra sahilde yürüyüş yapan Ayşe ablası kendisini bekler halde görünce yanına gelip sordu, "Hayırdır Can, erkencisin bugün?" Soru cevaplanamayacak kadar zordu ancak sorgulama devam ediyordu, "çiçeğin de güzelmiş, benim için mi?" dedi gülerek. "Yok Ayşe abla, Ece için koparmıştım.." derken çocukluğunun tüm utangaçlığı bir araya toplanmıştı yüzünde, yanaklarında, zorla çiçeği tutabilen avuçlarında. Biraz düşünüp cevap verip vermemek arasında kalan ablası dayanamamıştı, "Ah canım benim, onlar dün gece gittiler bile çoktan" diyerek sarıldı Can'a.. O dakikaya kadar kocaman olan papatya, artık küçücüktü denize atıldığında.
!---- spoiler ----! -
yarindan bugüne
zaman geçtikce karakterim tanımlayamayacağım şekilde değişiyordu. iyi yönde mi kötü yönde mi, bunu çözememiştim ama değişimi hissedebiliyordum. bu karakter değişimi okul dönemine denk geldiği için zaman zaman bunalımlar yaşıyordum. arkadaşlarım bende bir gariplik olduğunu hissetselerde belli etmiyorlardı. belli edenler ise ''iyi misin ? birşey mi oldu ?'' tarzı klişeleşmiş sorular yönlendiriyordu. bu tarz sorulara o kadar çok maruz kalıyorsunuz ki kendinizi istemsizce bunalımın içine sürüklenmiş buluyorsunuz. gün gün bölünmeye ve ayrışmaya başlıyor karakteriniz. göz açıp kapayıncaya kadar bunalımın en dibinde oluyorsunuz. karakter bunalımı yaşamanın en kötü yanı ise duygularınızın sürekli değişime uğramasıdır. ilk gün görüp hoşlandığınız kişiyi tanımlayana kadar ondan nedensiz bir şekilde soğumuş oluyorsunuz. belli bir nedeni olmadığı halde o kişiye soğuk davranmanız ilişkilerinizi olumsuz yönde etkilesede siz bunun farkında olmuyor, olamıyorsunuz. bağlanma duygunuzu yitirmiş bir biçimde ortalıkta savruluyorsunuz. birilerine bağlanmak da sizin için ulaşılabilecek bir hedef gibi geliyor. ulaşılması imkansız olan bir hedef. o zamanlar bu durumdan ruhum o kadar bunalmıştı ki adeta birilerine içimdekileri kusasım geliyordu. yapabildiğim tek şey ise bu duruma sebep olan sırdaşlarımla konuşmak oluyordu. ne kadar ironik bir durum yada sizlerin tabiriyle ''ne kadar vahim bir durum''. bizler alıştık sizlerin bu durumlara karşı vermiş olduğunuz tepkilere, sizlerde bizlere alışacaksınız.