sana önceden yazdığım dizeler yalan söylüyordu;
seni bundan daha çok sevemem diyenler hani;
ama o zamanlar aklım bir türlü almıyordu,
içimdeki alevin daha da parlak yanabileceğini.
oysa zaman, kralların fermanını bile değiştirir,
yeminler arasına girer, milyonlarca oyunuyla,
kutsal güzelliği karartır, sivri niyetleri köreltir;
nice dik başları değişimin çarkına uydurur sonunda;
heyhat! ben de zaman denen zorbanın korkusuyla,
'en çok şimdi seviyorum seni,' diyemez miyim;
aşkımdan kuşku duymadığım, en emin olduğumda,
geleceği unutup, o güne taç giydiremez miyim.
aşk bir bebek olduğuna göre,
hayır, bunu diyemem,
büyümesini sürdüren şeyi,
büyümüş gibi göremem.
------------------------------------------------------------------------------
those lines that i before have writ do lie,
even those that said i could not love you dearer;
yet then my judgment knew no reason why
my most full flame should afterwards burn clearer.
but reckoning time, whose million'd accidents
creep in 'twixt vows and change decrees of kings,
tan sacred beauty, blunt the sharp'st intents,
divert strong minds to the course of altering things;
alas, why, fearing of time's tyranny,
might i not then say 'now i love you best,'
when i was certain o'er incertainty,
crowning the present, doubting of the rest?
love is a babe; then might i not say so,
to give full growth to that which still doth grow?
------------------------------------------------------------------------------

shakespeare - 115. sone