her zaman sorarlardı, "o ne lan kızın adını koluna mı yazdırdın!?" diyerek başlarlardı cümlelerine, ve bende içimden her ne kadar " sana ne amına koyduğumun oğlu" derdim lakin verebildiğim tek cevap " hee abi yazdırdım." olurdu. bu olaya yani cevabı içtenlikle verememe durumuna cesaretsizlik mi denir yoksa saygı babında cevap verememe mi bilmiyorum ama hiç içimden geçenleri söyleyemedim ya da söylemedim. evet bileğimde onun adı yazılı,ilk sevdam ve ilk dövmem bu şiir idi bana bunu yazdıran bu idi bende sadece adı kalması gerektiğini düşündürten. ilerleyen zamanlarda ilişkimiz bitti, iki günlük değildi ama yeteri kadar uzun değildi ( 7 yıl).

iyisi ile kötüsü ile geçirdik günlerimizi, yaşıtlarımızın ilerisinde diye düşündük hep kendimizi, okuduğumuz kitaplarda bunu gördük izlediğimiz filmlerde, dinlediğimiz müziklerde, mitinglerimizde,eylemlerde. lakin bir tek adı kaldı geriye bir de çizdiği güzel bir baykuş resmi var en acıyan yerimde (sakın ha kalbimde falan zannetmeyin). vel hasıl ı kelam(öğreneceğim bunu yazmayı!) adı kaldı ve yaşantımız, güzel geçen bir gençliğimiz.

bırakın adları kalsın geriye. ileriye taşıyabiliyorsanız mümkün olduğu kadar mümkünü kılın kendinizde ve güzel günleri yaşamaya bakın acısı ile tatlısı ile emeği ile. ama en güzeli ne biliyor musunuz, acısını ve tatlısını mutlulukla anmak.

bilgi veremedim ama yaşanmışlık vereyim bu da bir şeydir.