kaç yıl geçtiğini hatırlamak için iyice düşünmem gerekiyor. o kadar zaman olmuş ki parmakla sayıyorum artık. ikinci elin ilk parmağındayım şu an. oha, 6 yıl olmuş. 6 yıldır hiç görmemişim. sadece bir kere sesini duydum. yüzünü de unuttum gibi bir şey. hala çok özlüyorum. evet artık sevmiyorum belki ama eksikliğini çok hissediyorum. yolda görsem bakamam ama. yönümü değiştirir, tanımamazlıktan gelirim. bazı insanlar büyümek için doğmazlarmış.

dün gece rüyada gördüm. hiç gitmemişti sanki. beni çok güldüren esprilerinden yapıyordu yine. rüyada bile birlikte olmadığımızın bilincindeydim -öğretilmiş çaresizlik- ama güzel gözlerine doya doya bakabiliyordum en azından. annesi yine bana ters ters bakıyordu, tanısa sever gerçi. tanıyıp sevmişti çünkü.

gözlerinin ne kadar güzel olduğundan bahsetmiş miydim? siz bir de sesini duyun. ondan sonra karşıma çıkan herkes abbidas, nlke, püma gibiydi. hiçbirini onun yerine koyamadım. hep eksik kaldım, öksüz çocuklar gibi bir yanım buruktu sürekli. işin ilginci normalde sayfalarca yazabilirken konu sen olunca nutkum tutuluyor. görüyorsun -hayır görmüyorsun- yine yazamadım. olsun.

"tuhaf gelir mi bilmem
penceremde nar çicekleri
bakıyorum her sabah.
nedense ne zaman bakıyor olsam; hep sabah
sanki ben hiç gitmedim, sen hiç gitmedin sanki
-gitmedin mi, bu kıyamet neden?"