bir süredir tüm yaşam enerjimi sömüren insanlar çıkıyor karşıma.

yılıyorum dinlerken. hiç mi şükretmez bir insan hayatındaki güzelliklere? aklım, havsalam almıyor.
"hep mi her şey kötü gider arkadaş? hastalık dediğin bir senin başında mı var?" diye çıkışıveresim geliyor onlar konuştukça.

benim de var kendime göre sorunlarım, çok yakınlarıma bile anlatmaya gerek görmem.
bakıyorum hiç bitmeyen bir umutsuzluk, bir karamsarlık, ağır yün yorganlar gibi çöküyorlar üzerime. yeminle akşama kadar üzerimde bıraktıkları etkiyle gezmişliğim oluyor bazen.

bazen de güzel gönüllü insanlar çıkıyor karşıma , tüm o eksi enerjiyi alıyorlar yüreğimden.

"şükür ki insandan, insana fark var" diyorum o vakit...

yollar iyi ki kesişmiş bir şekilde.
var olsunlar