- apocalypse'i ben sizin babanızım, ben ne dersem o olur modunda o mutanttan bu mutanta gezdirdikleri için,
- ellerinde her birinden apayrı film çekebilecek kadar derin karakterler varken bu kadar boş bir senaryoyla, tahribat gücü izletmeye dayalı bir filme yüklendikleri için,
- sadece gücü ile değil beyniyle de takımın önemli parçalarından biri olan storm karakterini bu kadar yancı ve pısırık bir gençlik haline bürüdükleri için,
- en güçlü telepatlardan biri olan ve famke janssen tarafından canlandırılışını, tüm zamanlarımın favori x-men'lerinden biri olan jean grey'in gençlik halinin teslim edildiği sansa stark'ı rolüne hiç yakıştıramadığım için (sanırım başlıca sebebi saçlarından gözlerine fiziksel andırımın sıfıra yakın olması)
aradığımı bulamadığım filmdir.
james mcavoy'un herkesin içindeki iyiliği ağlak ağlak görmesinden de baymış durumdayım. ana karakterlerden biri olup, bu kadar gücü kontrol altında tutabilecek güçteki bir x-men'i sadece john keating olarak görmek istesem dead poets society'yi izlerim.
shame'den, macbeth'e, frank'ten, x-men'e izlenmesi inanılmaz keyifli olan michael fassbender'sa bana göre serinin son yıllardaki en güçlü kazanımı.
yine de; serinin yolunu kaybetmemek ve quiksilver'a biraz daha doyabilmek isteyenler için izlenmeli bir prodüksiyon olmuş. sanırım sorun da bu; film kelimesinden ziyade prodüksiyonun daha uygun kaçması.