kötülük ve bencillik arasında görüyorum seni. neden mi? kötüsün, hiç sevmemiş gibi kötüsün. hiç sevgimi görmemiş gibi, ben hiç hayatında olmamışım gibi kötüsün. inandığın şeyler var ama bunları görmezden geliyorsun.

biliyor musun? sevgiyi paramparça etmeyi çok iyi biliyorsun. bin parçaya bölmeyi, her yazışında da sevgimin, o bin parça hâlinin eski haline dönüşü. bir de bencilsin çünkü bizim için kendimi göz ardı edip sana geldiğimi görmüyorsun. kendi canın yanmasın diye adım atmıyorsun. ve benim kaç kere canım yandı, kaç kere yaktın hatırlamıyorsun. nefret edecek olan sen olmamalısın, ben olmalıyım.

bir an durup düşünsene, benim yerime kendini koy. bir dakika durmazsın değil mi? buraya kadar da gelmezdin gerçi. çünkü zor, çünkü bu can yakıyor. ama benim içim rahat, bile isteye canımı yaktın. ben hiç yeltenmedim buna. şimdi hiç yazmıyorsun ya, ben yazmadıkça da yazmayacaksın. ben sevmedikçe de sevmeyeceksin. kaç şehri yıktın içimden bu sevgime rağmen? hiç bilmiyorsun. ama hoş, neyse deyip geçmek en güzeli. neyse.