bugün yakın bir kız arkadaşım durduk yere "ya sana hiç yazan falan olmuyor mu, yani ne bileyim hiç mi?" diye soruverdi. güldüm ben de. yani ne kadar yalnız ve asosyal bir insansam artık kız bunu dert edinmiş kendine, üzülmüş bir de soruyor bana şapşal şapşal.
zaten saydım da topu topu 4 insan var arkadaşım diyebileceğim. 4 epey büyük bir rakam gerçi bence. sosyalleşme anlayışım herhangi biriyle buluşup gezmekten falan öte gitmiyor. yeni insanlarla tanışmak konusunda da ancak bir ceset kadar yetenekliyim. kimsenin gelip tanımak isteyeceği kadar ilginç bir insan da değilim.
kendimi yalnızlığa alıştırmaya başlıyorum yavaştan.