Gözlerinden sonbaharda bir karanlık orman kuytusunda bahar kokusu dökülüyor, saçlarından süzülüyor yalancı güneşlerin ardından gelen hüzün dolu dondurucu yağmurlar. Senden Mene Yar Olmaz çalıyor bulutların birbirini yediği gökkuruntusu sabahlarda, aniden uyanıyorum yaşamın gerçeklerine.. Çok da iyi biliyorum hatta; senden mene yar olmayacağını.

Sözlerinde yalanların korktuğu bir narinlik, yüzünde platoların kıskandığı kendine has bir kahverengi var. O kadar etkileyici değildi eskiden bu şarkılar. Onun soluğuna çarpan kirli bir deniz dalgasından sonra tutuldum ben bu vereme. Nasıl bir ülkeymiş ki gençliğim, mülteci oluyorum seve seve ruhunda, bekliyorum binlerce yıldır gülücüklerinle tel çekilmiş mutluluk medeniyetinin sınırlarına. Giremiyorum topraklarına ellerinin, gelsem vatanım yalnızlıkta bırakacağım dostlarım var; üzülür yarım paket sigaram, kaybolur İsveç kıyıları kokan votkam. Kıyamam.. Kıyamam saçlarının teline değecek her bir tutarsız sözüme, kıyamam sana ulaşabileceğinden tam emin olamadığım tüm dizelerime. Kıyım geçirir tüm varlığım, unuturum ve katlederim benliğimi yiterim yanaklarına değen sığlarda sevdanla yüzmeye diye açılır boğulurum, çok iyi biliyorum.

Senden bana yar olmuş çoktan, yanmış ruhumda binlerce umuttan orman. Bir adım geleceğim vardı sana koşan, kısa kestim! Yalnızca ama yalnızca olmayacağından.

Senden bana zar olmuş çoktan, tuttukça ellerin kendi kaderini, yenilmişim şanstan. Bahttan, gamdan tasadan çıkamamış bir adamdan seni kazanmak zordu. Oyunun kurallarına bakmadan, uykunun krallığında ancak bir gece ansızın gelebilirsin benliğime, o da ancak bilinçsizce. Başka çaresi yok. Kabusa dönmüşlüğün güzelliğini kirletmesinden korkarım. Tüm isyanım bundan!
**