açılın ergenliğim geldi içimi dökeceğim. şu cümlenin ( #148010 ) aklıma düştüğü zamanı hatırlıyorum zaten hayatımın özeti de olduğundan zor olmadı hatırlamak. bu sefer özne farklı ama olay aynı. biri gelip canımı sıkıyor ama ben ona hissettirmeden hommuru hommuru kendi kendime onu savunup affediyorum içimi yiye yiye ama bıktım yahu bir değil iki değil anlayış gösteriyorum diye duygusuz olduğumu, hiçbir şeye takılmadığımı mı sanıyorlar ki. bazen umut sarıkaya'nın karikatüründeki prof gibi soruyorum kendime "alemin davşanı ben miyim?"