dünyanın başka herhangi bir yerinde yaşansa yer yerinden oynayacakken, hayatta olmanın tesadüfi olduğu bu ülkede ne acıdır ki bir kaç saat sonra unutulacaktır. tıpkı diğer tüm yaşananlar gibi. çünkü yetkili biri(!) çıkıp "olayda ihmal yok", "takdiri ilahi", "allah rahmet eylesin", "ölenle ölünmez" diyecektir. oysa ölen evladıyla ölür her anne baba. ve tıpkı üç gün önce kendisinin olmayan bir savaşta oğlunu kaybeden acılı baba gibi, "mukadderat" denilip yüreğe taş basılacaktır. yanan küçücük bedenler için iki dakikalık yas ve sonra yine aynı kepazelik, bitmek bilmeyen bir aymazlık, duyarsızlık, kanıksamışlık ve yabancılaşma. adı olmayan acılara eklenen bir yenisi daha.