ülkeden gitmelerini istiyorum nereye gittikleri umrumda değil. benim vergimle kendi insanımız (kendi insanımıza da diyecek çok şey var da neyse o başka bir konu) rahat rahat yaşayamazken hayat şartlarının iyiliğini geçtim yaşaması bile mucizeyken bir de her yerde bunlarla uğraşıyoruz. saçma sapan sebeplerle sınır ötesi operasyon yapıyoruz. sınırdan girerlerken oluşan güvenlik zaafiyeti de bir yana ama

günümüzde böyle bir olay bizim başımıza gelse burdan atıp tutanların hiçbiri kalıp savaşmaz. ben de savaşmam çünkü neden tek canımı vatan, ülke gibi izafi bir kavram için vereyim. kurtuluş savaşı diyenler o durum farklıydı çünkü insanlar orda ülkeden de öte kendileri için savaştı. babadan dededen kalma ev, toprak, yıllardır yüzyıllardır aynı yerdesin her köşede bir anı büyük büyük deden bile orda doğmuş ve o yılları düşününce ata kavramı daha önemli (bugünkü gibi bayramdan bayrama ailenin zoruyla ya da harçlık için aramıyosun) o aidiyet duygusuyla savaşıldı.

bugün üniversiteyi kazanıyorsun başka şehirdesin, iş buluyorsun başka yerde, ev desen sürekli göçebe. nereye aitsin annen baban bile ölünce belki memleketine gömülmeyecekken sen nereye ait olduğuna nasıl karar verebileceksin. savaşırken nereyi kurtarmak isteyeceksin gözünün önüne neresi gelecek. sevdiklerini düşünüp keşke ben de onları alıp gitseydim demeyecek misin. o internette gördüğün huzurlu, modern şehirlerde eşini çocuğunu alıp gezmek, orda yaşamak istemeyecek misin. hangi şevkle, motivasyonla savaşacaksın. üstelik kurtarmaya çalıştığın ülkende daha önce insanca muamele görmüş müsün ki savaşacaksın uğruna.

konudan saptım yine ama kimse suçlamasın o insanları herkesin yapacağını yapıp kaçtılar oradan. tek sıkıntımız avrupaya kabul edilmemiş cahil kesimin ülkemizde kalması, avrupa mülteci almadı değil aldı ama doktor profesör pilot mühendis mimar aldı bize de posası kaldı böyle.