damien chazelle filmi çekerken / çekmeden önce yaşadığı ikilemi ya da alabileceği olası eleştirileri filmde mia'nın yazdığı oyun üzerinden özetlemiş aslında:
- fazla mı nostaljik? insanlar klişe bulmazlar mı?
- siktir et onları!

daha başlangıcında arabaların üzerine çıktıkları anda klişelerin içine gömüleceğinizin ipucunu korkmadan verirken bir ara öyle bir tokat atacağım ki kendinize gelecek ve dünyaya döndüğünüzde emniyet kemerlerinizi tekrar takacaksınız diyor. zaten öyle de oluyor... arabaların üzerine çıkıp dans etmeye falan kalksak...maazallah...

film iki parça gibi. müziklerle iç içe geçmiş bir masal sol tarafta, kalbe yakın. masalın içimizi burkması kısmen caz biraz da renklerden ama aslında hep karşılaştığımız "ne kadar incesin", "ne kadar düşüncelisin", "yeteneklisin, yaparsın, edersin" sözlerinin içinin boşluğunu, samimiyetsiz destek -miş gibilerin aslında yokluğunu hissettirmesinden.

diğer tarafta ise müziğin sustuğu anlarda modern dünya ve toplumsal gerçekler var...o büyük hayaller vazgeçmeyip yola çıkarsanız sizi tek kişilik bir yolculuğa sürükler... ve yol ayrımlarında birinden birini seçersiniz. bütün iş bir zamanlar hayalinizi paylaştığınızla kavşakta ayrılacağınız vakit geldiğinde samimi, içten, gerçek bir reveransla olay mahallini terk edebilmekte. işte o yüzden sanırım, city of stars dillere pelesenk olacak ama filmin asıl müziği bence the fools WHO dream

uzatırsam youreads itiraf başlığına taşınabilir, kısaca
"Here's to the ones who dream
Foolish as they may seem
Here's to the hearts that ache
Here's to the mess we make
***
She said she'd do it again"