insanlara olan güvenimi yitirmeye başladığımı hissediyorum. bu yüzden şu sıralar soyut ve gerçek olmayan şeylere yöneldim. bu boktan bir his ancak elbette kendi başıma yapmadım. sanırım uzun süre aşka dokunmayacağım. onun bana dokunmasını bekleyeceğim. geçmişe dönmeden, geleceği tahmin etmeden, dediğim gibi hiç dokunmadan yani.

bazen böyle bir kuyu gibi oluyor içim. dışarıdan içeriye doğru bağırdığımda yankılanıyor her yanı. aynı sesle. aynı tınıyla. içinden söküp attığım, kuyudan yukarı kazıya kazıya fırlattığım her şeyin yankısına benziyor sanki bu. ya da ben öyle saçmalıyorum. keşke bir sincap filan olsaymışım. masum ve net. ya da bir ağaç. bir kavak mesela. hayır o çok uzun, kuyu kadar. hem her rüzgarda sallanmak istemiyorum. zaten insanken yeterince yaşıyorum bu sallantıyı. sebepler farklı. insanlar da mesela çok tuhaf. birlikte sözler verip düşler kurup bir süre sonra ayrılıp hiçbir şey olmamış gibi sürüp geçiriyorlar hayatlarını. hiçbir şey olmamış gibi yaşamak çok zalimce. en iyisi soyut yaşamak, gerçeklikten uzak ve bir o kadar bağımsız. ve ben de hikayeme üçüncü şahıs olarak devam ediyorum şu anlık. hikaye geliştikçe boka sarıyor ama bakalım. ana karakter çok salak. keşke ölse.