bir soru.

irdelemek istiyorum bunu biraz.

naçizane yaşadıklarımdan tecrübeyle, bir insan doğumundan itibaren elzem olarak sevgiye ihtiyaç duyar. (neye göre elzem kime göre elzem? bu göreceli tabii. ben kendimce duygusal ve ruhsal sağlık açısından ele almaya çalışıyorum) ha sevgi olmadan da olabilir mi? hayatta kalma, yaşamaya devam etme açısından hiç sıkıntı yok ama derin etkileri olacaktır. sizi sevmeyen ebeveynleriniz olabilir ya da bir tanesi sevmiyordur. ölmezsiniz ama eksik büyürsünüz. o eksikliği kapatmaya çalışırsınız sürekli. fazla da duygusala bağlamak istemiyorum ama sonuçta sevgi önemli.

anlayış. bu da çok mühim bir ihtiyaç bence. anlaşılmadığınız sürece gene hep bir eksikliğiniz olacaktır. en olmadı kendinize güveniniz zedelenmiş olacak zaten. neden? çünkü anlaşılmıyorsunuz, ciddiye alınmıyorsunuz, sesiniz duyulmuyor vesaire.

bir ev. bu ev, kalacak konut anlamından ziyade insanın kendisini ait hissedeceği mekan anlamında. bir eksiklikten doğuyor denebilir ayrıca, sığınacak yer arıyorsun sonuçta.

özgürlük.
birey olduğunu hissedebilme. haklarını kullanabilme. bir nesne gibi oradan oraya sürüklenmek, birilerinin himayesi altında olmak bilinçli bir birey için eziyetten başka bir şey değil mesela. çok güçlü bir faktör bu özgürlük.

özgür olmadığında çoğu şey anlamını yitirebilir. ev mesela. siktir et. 19 yıldır evde yaşıyorum, evsiz biri benden daha sağlıklıdır. -duygusal ve ruhsal olarak-

insan sahip olmadığı şeye daha çok mu ihtiyaç duyar? bu da bir başka soru. olabilir. herkesin ihtiyaç listesi ve gerek duyma dereceleri birbirinden farklı olacaktır, bu da bizi, bunun kişisel olduğu kanısına ulaştırabilir.