dün gece eve yürürken sokağın girişinde bir yetmiş boylarında, yirmili yaşlarda uzun siyah saçlı ve siyah bir kaban giymiş görece güzel bir kadın telaşlı telaşlı sağa sola bakarak bekliyordu; yanından geçtim bir iki adım uzaklaştım derken hızlı adımlarla arkamdan yürümeye başladı.

ayağında topuklu ayakkabı olduğunu attığı her adımda çıkan tok! sesinden anlıyordunuz ki sessiz bir ortamda oluşan bu tok sesi beni her zaman ürkmüş, spider senslerimi harekete geçirmiştir. derste sınıfın kapısı kapalıyken koridordan birinin topuklu ayakkabıyla geçtiğini duyduğum her an şimdi kapı açılacak ve üzerimize mermi yağacak derim. keşke bu kadar gerilim filmi izlememiş olsaydım.

neyse, kadın bu sıralı tok! tok! sesleriyle arkamdan yürürken içimi bir korku kapladı çünkü daha önce rüyamda yine aynı bu yolda yürürken aynı bu eşkale sahip bir kadının beni vurup öldürdüğünü görmüştüm...

zihnimden beni vursa öne mi yoksa arkaya doğru mu düşmeliyim sherlock bunu nasıl yapıyordu ya diye geçirirken bir anda gözlerimin önündeki düşünce bulutları kalktı ve önümüzde ikisi kocaman ayağa kalksalar iki metreye yakın boyları olacak dört tane köpeği gördüm.

şimdi kadının beni vurmayacağına mı sevinmeliyim yoksa köpeklerin beni yiyecek olduğuna mı diye düşünürken de küçük sevimsiz olan köpeğin havlamaya başlamasıyla arkamdaki kadının adımlarını hızlandırıp sağ tarafıma geçerek koluma girmesi bir oldu.

“affedersiniz köpeklerden korkuyorum da...” dedi. sanki ben korkmuyorum! o an orada tek başıma olsam geri döner bir üst sokaktan evime giderdim ama kadın bir anda böyle koluma girince heyecan duygusu korku duygusundan daha ağrı bastı hatta kadının korkusu azalsın diye “merak etmeyin bunlar hep burada biz besliyoruz.” dedim. dünyanın en rahatlatıcı yalanı o an buydu.

birkaç metre böyle yürüdükten ve yol ayrımına geldikten sonra teşekkür edip diğer yoldan yürüyerek uzaklaştı.

bu olaydan çıkardığım ders ne peki? kadınların erkeklere bir yere kadar erkeklerin ise bir kadına korkularını bastırsın diye her an ihtiyacı olduğu.