bu saatlerde geliyor genelde bu farkındalık, hayatımın sonuna kadar yapmayı istediğim şeyi geriye kalan hayatımın hiçbir anında yapamayacağımın farkındalığı. o kadar istiyorum ki şu hayata yeniden başlamayı hani şimdiki aklımla da başlamak istemiyorum sadece dümdüz başlayayım yeter diyorum ben anlarım gerekirse koklar hisseder yine o yapmayı istediğim şeyi yapmak için varımı yoğumu veririm, çabalarım, olur. ama işte yok ne hayat yeniden başlıyor ne de geri sarılıyor öyle akıp gidiyor. ne yapıyorum ne yapmak istemiyorum bilmiyorum. neden yaşıyorum hala bilmiyorum. hayatta ilgimi çeken, yapmayı istediğim tek bir şey olmuyor. kendimi bilgisayar oyunlarıyla meşgul ediyor, zamanımı eritiyordum ama artık ona olan hevesimi bile kaybettim artık oynamak istemiyorum ama yine de yapacak bir şey bulamıyor ve yine oyuna giriyorum aklım oyunda değil saçma sapan oynuyorum aklım nerede bilmiyorum. bir orada bir burada kontrol edemiyorum düşünceyi, bir onu düşünüyorum bir bunu... hiçbir düşüncenin sonu gelmiyor hepsi ortada kalıyor veya unutulup gidiyor.

intihara neden bu kadar kötü bir şeymiş gözüyle bakılıyor anlamıyorum. insanın hayatta yapmayı istediği bir şey yoksa neden yaşamaya devam etmesi gerekiyor bilmiyorum. bence gerekmiyor.