en acısı da sanırım, içim benliğime sığmayacak kadar doluyken, bunları cümlelere dökecek gücü ve sözcükleri bulamamam, ve bir bütün haline getirememem. çünkü her yerden, çünkü öyle küçük küçük parçalar var ki, sanki etrafıma üşüşmüş yüzlerce an, irili ufaklı, öteden beriden bir arının iğnesini sokar gibi yokluyor. anlatacağım bir insan olmayınca sorarım hep kendime, neyin var mitoz? sonra sıralarım. ve onları tahlil etmeye başlarım. fakat bu beni o kadar yoruyor ki artık. her şey, acısıyla yaşanmalı derdim. eğer sen onu istiyorsan acısına katlanmalısın derdim. unutmuşum ki bu acılar bir çığ oluşturduğunda üzerime çökecek. şimdi öylece, sessizliği arıyorum. içimin gürültüsünden kaçamayıp sürekli aradığım sessizliği. ama ne gürültü!