sanirim kendince hoscakal dedi bana, ne zaman acik acik bir sey soyledi ki bunu soyleyebilsin zaten. ben hissettigim her seyi soyledim, o sadece dinledi ve gulumsedi.

bir yanim buruk, aklima geliyor hala, artik her gun olmasa da. bir yanim kizgin, kendime ona ve olanlara. en aptal yanim ise hala umutlu! bazen gozum telefona gidiyor, hani belki diyorum okudugu bir cumleyi paylasmak ister. acaba en son ne zaman aklina geldin diye bagiriyorum sonra icimden umutlu yanima. sonra iyice sindirmek icin zaten en son ne zaman okudu acaba diyorum, kesin bir bahanesi vardir yine vakti yoktur isi vardir cok calisiyordur. o mu daha cok kiriyor beni yoksa ben mi daha cok kiriyorum kendimi bilmiyorum.

suc ikimize de ait. suc en cok zamana ait. umutlu ben kac ay daha her sabah yeni gune ayni mutlu beklentiyle baslayip her aksam huzne karisabilir? ikimiz iki yandan onu hirpalarken kac kez daha uyanabilir?

yazsaydi son bir sarkidan bahsedecektim dinlemesini istedigim. okulu sonbaharda gorsun istemistim, bu sarki oraya cok yakisirdi. ankara'yi birlikte gezmeliydik. son iki senede uc kez reddettim dogdugu sehre gitmeyi, teklif ondan gelmedigi icin. birlikte gidecegim insanlarin keyfini kacirmak istemedim. belki tek basima plan yaparim.

dusuncelerim karman corman. basimi dizine koysam, soyle bir derin nefes alip versem her sey yerine oturacakmis gibi hissediyorum. cok ciddi bir sey soylemesine gerek yok, pandalari da konusabiliriz pekala. hayatimi duzene koymam pandalara bagli.