özel sektördeyseniz ve biraz sorumluluk bilinciniz varsa "hayatı iş" haline getirilmeye çalışılıyor bu kavram. siz ne kadar çabalarsanız çabalayın, iş diğer çalışanlar(!) , başka sebepler yüzünden aksayabiliyor ve siz yıprandığınızla kalıyorsunuz hayat geçip giderken. bazen biraz daha katı durmak lazım. bakın geçen gün ne oldu.

geçen cumartesi şefim sabah 11gibi arayıp işe gidip gitmeyeceğimi sorup, tekniker arkadaşın 1 saat filan sonra geleceğini, çizimleri toplamamız gerektiğini söyledi. benim o gün öğlene başka bir sözüm vardı, o yüzden gelsem de çok kalamayacağımı, zaten benim kısmımın düzenlenmiş olduğunu söyledim. bir yanlış anlaşılma var gibi geldi, içim rahat etmedi, tekniker arkadaşa yazdım, aradım açmadı. sözleştiğim arkadaşa durumu anlatıp hızlıca işe gittim. şefimle konuştum, ufak bir ekleme istedi, tekniker gelene kadar hallettim verdim, tarif ettim ama ben acele ettikçe tekniker (20 yıllık deneyimi rahat var) en basit şeyleri bile (excelde find+replace örneğin) her aşamada bana sormak istedi. hem onu savuşturmak, hem de diğer işlerle ilgili 5-6 kişiye dosya oluşturmakla toplamda 2.5 saatim geçti. çıkarken de teknikerle şu diyaloğum oldu:

t:ya bu havada dışarı çıkıp ne yapacaksın? kal, çalışalım.
b:abi ben sana tarif ettim, takıldığın yer olursa işaretle, not al, pazartesi sabahtan bakarız. hem ben kapalı mekana gidiyorum merak etme.
t:böyle sessiz ortam bulamazsın bak, ne güzel.
b:abi sessiz ortam istesem evden çıkmazdım :)

ve bıraksam tüm tatil günümü yiyecek olan o iş bu çarşambaya isteniyor şu anda.