dün izlediğim dört bölümlük mini dizi. dizide etkileyici olan tek şey öykü ve birkaç iyi oyunculuk. dizinin yönetmeni ava duvernay herhangi bir yönetmenlik becerisi sergilememiş, aklına ilk gelen şeyi çekmiş. zira diziyi izlerken "şimdi şu olacak" dediğim ne varsa oldu.

mahkemede görülen yargılama aşaması çok kısa ve basit geçilmiş. yapılan savunmalar ve savcılığın iddialarına daha fazla izletilebilir böylece düğüm kısmı sağlamlaştırılabilirdi. cezaevi ve ıslahevi süreçleri ise tam bir keşmekeş. mahkum zihninin içinde kurduğu sahnenin neden hücrede bir anda canlandığına bir türlü anlam verememekteyim. halbuki bu mahkum tek başına bu konuşmaları yaptığını bize gösterse daha etkileyici olacaktır. yönetmenimiz dediğim gibi aklına ilk gelen şeyi yapmış, ekstradan bir yönetmenlik becerisi kullanmaya çalışmamıştır.

diziyi izlenilebilir kılan tek şey yaşanmış öyküsü. bu öyküyü çok daha güzel çekebilir, seyirciyle buluşturabilirdi. yönetmen elindeki malzemeyi oldukça kötü kullanmış.

tamam en çok sen biliyorsun editi: yönetmeni fazla içselleştiren arkadaşlarımızın tanrılaştırdığı bir ablamızmış ava ablamız. ne yazık ki tekrar etmek gerekir ki dizide ilgi çeken tek şey hikayedir. birbirinden kopuk, anlamsız halislerle dolu bir belgesel dizinin neden bu kadar sahip çıkıldığını anlamak güç. yönetmenlik akla ilk gelen şeyi çekmek değildir. ne yazık ki son dönemlerin popüler yapımları olan avengers, marvel gibi yapımlar bize sinemadaki sanatsal yanı unutturmakta...
ayrıca güçlü hikayenin senaryosu nedeniyle yönetmenliğin ve oyunculukların çok iyi olduğu yanılgısına düşülmekteyse de ne yönetmenlik ne de oyunculuklar çok iyidir. yani abartılacak yanı yok. hatta baktığımızda ilk aklıma gelen örneği ile 1957 yapımı 12 angry men bu yapımı hem yönetmenlik hem de oyunculuk bağlamında solda sıfır bırakır.
ve yine ayrıca: "ne yönetmenler gördük zaten yoktular, böyle bir yönetememek görülmemiştir. "