gecenin sonuna yolculuk adıyla türkçeleştirilmiş, fransız edebiyatını ne kadar sarsmışsa türk romancılarında da dalgalarını hissettiren bir louis ferdinand celine romanı. bazen öyle cümleler olacak ki, ben buna çok benzeyen bir ifadeyi/anlatımı bir yerde okuduğuma eminim, diyeceksiniz.

bu romanı araştıracak olursanız maalesef göreceksiniz ki hakan günday'ın atıfından geçilmiyor sanal alem. bu, günümüzde bir şeye değer verilme usulünü de gözler önüne sermektedir fakat başka bir konu olduğundan burada tartışmayacağım.

eğer kitabı okuduysanız biliyorsunuz ki birkaç sayfayı devirdikten sonra her bir çentikten derin anlamlar çıkaracak hale getirir. tam da bu sebepten iki savaş arasında kalmış bu yapıt, karakterleri, anlatımıyla gösteriyor ki nereye varacağı bilinen bir yolculuğun yolda olana yüklediği anlamsız yorgunluk, çaresizlikken, onu izleyenlere büyük anlamlar ifade edecektir. başa gelmemiş olması sebebiyle şükretme benzeri bir ders almaya yol açan savaşı, ölümü, bunların doğurttuğu zorlukları hiç de kahramanca anlatmayarak ayıltıcı bir tokat çarpar yüzünüze. okurken "iyi ki bizim başımıza gelmedi" düşüncesiyle bir oh çekemeyecek, gülünç bir şükür girdabına yönelemeyeceksiniz.

şimdiye dek verdiğim en güzel hediye olduğunu düşünürüm, okuduğum bir gecenin sonuna yolculuk.