yanlış hatırlamıyorsam 11. sınıfta bir gece sabaha karşı nihilizmin doruklarındayken yazdığım bir şiir;

keşke

keşke uyusamda, uyanmasam bir daha
şafak sökmeden uykuya dalsa düşlerim
bedenim paramparça olsada
unuttursa acısını, yüreğimin

keşke hüznün bağrında yeşerse yalnızlığım
kimsesiz bir çocuk olsam cami avlusunda
alıp götürse ölüm beni
evlatlık edinse utanmadan

keşke özgür olsam bir kuş kadar
dolaşsam hiç durmadan
sonra bir arabanın önüne çıksam
kırılsa kanatlarım, bir daha uçamasam.