hayatımda ölümüne en çok hayıflandığım yazarlardan biridir, plath.
güzel, sevimli, akıllı, üstün yetenekli, şair, yazar gibi bir çok vasfı üzerinde topla, sonra git canına kıy!
yok eşi ile yaşadıkları artık ölümü onda vazgeçilmez bir duyguya dönüştürmüş, falan.
boş vereydi, iki güzel çocuk için, okuyucuları hayranları için yaşamalı değil miydi? o gıcık kocasının inadına yaşamalı eserlerini parlatarak, yerine yenilerini yazarak yaşamalı değil miydi?
ama o ölümü seçiyor ne acı!
hayatı kadar ölümü de çok konuşulmuş diyor ya, nilgün marmara; işte öylesine çok konuşulmuş ve daha da konuşulacak bir ölümle ayrılıyor dünya'dan!
şiirlerini düz yazılarından üstün tutarlar...
romanlarını pek beğenmezler...
ben plath'in şiirlerini de , düzyazılarını da beğeniyorum.
belki delice, ya da deli bir dahi gibi yazdığı için, hepimizin içinde yaşayan bir çılgına, bir deliye hitap ettiği, onu bizim yerimize konuşturduğu için seviyorum.
bazı kitap baskılarında güneş'in ışıltısı altın'da daha bir parlayan gülüşü ile plath karşılar sizi!
işte o resimlere bakıp bir daha okumak istersiniz sırça fanus'u
çok değerli, dışardan bakanların imrendiği sırça bir fanus içinde, yalnızlığın ve vefasızlığın bir mum gibi tek başına giderek yalnızlaştırdığı, ömrünü tükettiği ince bir ruhu anlamak için sırça fanus'u okumak istersiniz.
ötekileştirenlere kulak asmayın kadın erkek değil, insanı ve ruhunu anlamak için okumak istersiniz sırça fanus'u .