insan hiç bir kitabı okumaktan korkar mı ? sadece ilk cümlesini okuduktan sonra aklımdan atamadığım bir soru haline geldi bu. "insanların en cana yakını ve hoş sohbetlisi olan ben şimdi insanlar arasından oy birliği ile uzaklaştırılıyorum, ve artık ne bir akrabam ne de bir dostum yok." kitabı okurken sanki düşünmekten çekindiği hatta âdeta korktuğu şeyleri bir başkasının ağzından dinliyormuşçasına irkiliyor insan. toplumun kendine yaklaşımını hep ıstırap olarak gören bir insanın dindirilmez bir yalnızlık sırasında ömrü vefa ederde birkaç yıl sonra okursa belki kendi gibi düşünen bir başkası ile sohbet ediyor hissini duyma ümidi ile kaleme aldığı ve her kim okursa sanki çok önceleri yüzlerce yıl süren bir yalnızlık sırasında yazdığı bir kitapmış gibi yakın hissedeceği bir yığın düşünce. insan nasıl olur da çektiği acılar zirveye ulaştığı anda "artık bana bundan daha fazla acı çektiremezler." düşüncesi ile sevinebilir. nasıl toplum birey için bu denli korkunç bir çilehâne halini alır. yalnız gezerin düşlerini düşleyen insanların bir daha topluma eskisi gibi bakamayacağı bir kitap.