tekrar tekrar izlenmesi gereken bir film. bunun için içinde kitap ve kütüphanenin öneminin vurgulanması bile yeterlidir bence. listelerde kaçıncı olduğunun bir önemi yok.
filmi izlediğinizde azmin zaferini, umudun önemini, müziğin evrenselliğini, dostluğun değerini ve her daim bir şekilde birilerinin başına gelen haksızlığa uğramayı görürsünüz.

andy, hapishaneye kütüphane kurmak için şehir senatosuna 6 yıl boyunca her hafta bir mektup yazar. sonunda hedefine ulaşır. geniş bir kütüphane kurulur. hapishaneye kitaplarla birlikte plaklar da gelir.

andy bir gün her türlü cezalandırılmayı göze alarak hapishaneye müzik yayını yapar. herkes şaşırır, ne yapıyorsa bırakır ve müziğe kulak kesilir. filmin bana göre en güzel yeri, tüyleri diken diken eden sahnesi burası. müziğin gücü. bu sırada morgan freeman'ın söylediği şu sözler sahnenin etkisini daha da artırır: "o gün o iki italyan bayan ne hakkında şarkı söylüyordu bilmiyorum. bilmek de istemiyorum. bazı şeyler çok araştırılmamalıdır. "