4 sene önce liseden mezun oldum sözlük. mezun olurken de 1.5 senelik ilişkimi bitirdim. mükemmel bir ilişkiydi o, nasıl anlatsam ki her yönüyle mükemmeldi işte aklınıza gelirse. sonra pişman oldum haliyle. atlatamadım bu sefer kendi bitirdiğim ilişkinin ayrılık sancısını. zaman akıp geçmeye başladı; bense kimseye dokunamaz oldum. birilerine dokunmayı bırak kafamda acaba o kadar mükemmel bir ilişki ya da birini bulabilir miyim diye yıllar birbirini kovaladı durdu. kızlar-kadınlar geldi geçti. 5 ay önce gittim birini öpebildim yıllar sonra. sanki içimde kalan son demi de öyle tüketmiş gibi hissetmiştim. derken hep yanımda olan bir şeyler hissetmeye hep meylettiğim biri girdi aklıma: aşığım diye düşünmeye başladım yeniden. sonra onunla yakınlaştık artık. en sonunda daha önce başkalarıyla birlikte olduğunu öğrendim. ben olmamıştım daha. öyle büyük bir problem değil benim için sanırım bu. asıl problem ben onu great love - perfect match ya da sıradan ilişkiler yaşayıp sıradan insanlarla birlikte olmadan önce köprüden önce son çıkış olarak görmüştüm; meğer o köprüyü geçiyormuşum da haberim yokmuş. çok seviyorum aslında; bakarsın ayrılmayız belli değil. yine de işin özü galiba insan hayatında sadece bir kere gerçek aşka değebiliyor; o fırsatı kaçırmamak lazımmış.