sözden çok "öz"e değer verenlerin izlemesi gereken film.

bazen dünya kadar konuşuyoruz, karşı taraf tek kelime anlamıyor. kim ki-duk öyle bir yönetmen ki koca film boyunca ana karaktere tek kelime ettirmeden dünyaları anlatıyor.

film ağır ağır akarken sizi içine çekip alıyor. ana karakterdeki sakinlik, dinginlik, konuşmadan her şeyi anlatma becerisi, temizliğe düşkünlük insanı hayran bırakıyor. hele insanlara, bitkilere, eşyalara gösterdiği özen saygı uyandırıyor.

başroldeki erkek boş evlere izinsiz girip geceyi geçiriyor; karşılığında çamaşır yıkıyor, bozuk eşyaları tamir ediyor. bizde böyle biri evlere girip genellikle arka kapağı olmadığı için pilleri sürekli düşüp kaybolan kumandalara pil taksa fena olmaz bence. girdiği evlerde hiçbir şeye zarar vermiyor. nedendir bilmem bana suç ve ceza'nın raskolnikov'unu hatırlattı. onu suçlamak imkânsız. özelikle girdiği bir evde kocası tarafından şiddete uğrayan kadının kocasına yaptıkları sahnede bunu düşündüm. kendince adamı cezalandırıyor. adam bunu hak ettiği için aklıma raskolnikov'u getirdi sanırım.

bu filmde de kim ki-duk yine aşırı sahiplenme duygusunun insanı öfkeye ve şiddete yönelttiğini gösteriyor. zengin adam karısını çok sevdiğini söylüyor ama "ya benimsin ya toprağın" dercesine kadına saldırgan davranışlar sergiliyor. sevgisinin göstergesi ise kadının ailesine para göndermiş olmak.

filmin sonu biraz ilginç. sondaki "yaşadığımız dünya hayâl mi gerçek mi söylemek zor" sözü kadının filmin sonunda içinde bulunduğu duruma uygun.

kim ki-duk bu aralar beni pek sardı. sizi de sarması dileğiyle.