dupduru bir anlatım. kelimeleri su gibi akıtan, onlara kanat taktıran adam.

bizim büyük çaresizliğimiz'de sizi alır dilin ucuna kadar gelip de bir türlü dile getirilemeyen bir aşkın ortasına atar.

sinek ısırıklarının müellifi'nde "kendi dünyamdan çıktığımda basit cümlelerin öznesi oluyorum." der, kendine âşık eder.

bir süre yere parelel gittikten sonra romanı için murat gülsoy'un çok beğendiğim yorumunu paylaşmak isterim: "şehrin keşmekeşi içinde debelenirken aniden bir bülent ortaçgil şarkısı ile duraklamak ya da bir fikret kızılok şarkısıyla geçmişe dönmek. ama kaybolup gidene üzülmek değil. işte hiçbir şey kaybolmadı, hepsi hep buradaydı, ama sadece zaman geçti, demek gibi."

öylesi mümkün olsaydı onun kitaplarında bir karakter olarak yaşamak isterdim. zaman geçsin, geçmiş geçmişte kalsın; ben geçmişe bakıp gülümseyim isterdim.